Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 396/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z siedzibą w Ustrzykach Dolnych z dnia 25 sierpnia 2022 r. sygn. akt VI K 176/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zakresie braków w opisie czynu przypisanego oskarżonej odnoszącego się do przestępstwa z art. 286 kk poprzez nieopisanie wszystkich znamion typu czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. i w konsekwencji uznanie, że oskarżona swoim zachowaniem zrealizowała znamiona zarzuconego jej czynu z art. 286 § 1 k.k., mimo braku w opisie czynu jej przypisanego , ustawowego zwrotu określającego znamię czynności wykonawczej, tj. działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz znamienia wprowadzenia w błąd i sposobu takiego działania prowadzącego do zamierzonego celu, a także w zakresie art. 12 § 1 k.k. brak znamienia z góry powziętego zamiaru - co w konsekwencji doprowadziło do skazania A. H. za czyn nie realizujący znamion typu czynu zabronionego opisanego przepisem art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

2. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku - tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., prowadzące do kolejnych naruszeń przepisów postępowania w tym art. 49 k.p.k. i art. 54 k.p.k. i art.. 56 § 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne, całkowicie błędne i nieuzasadnione uznanie, że działania A. H. były działaniami na szkodę „ spółki cywilnej (...)”, w sytuacji kiedy do ewentualnego niekorzystnego rozporządzenia mieniem w niniejszej sprawie doszło ze strony (...) (i tylko ten podmiot może zostać uznany za pokrzywdzonego i kolejno oskarżyciela posiłkowego), a jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (...) wypłacał środki na rzecz spółki cywilnej (...) cywilna U. C. i M. R., a nie A. H. co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że U. C. i M. R. były osobami uzyskującymi korzyść majątkową od (...), a nie pokrzywdzonymi w niniejszej sprawie, co w konsekwencji powinno prowadzić do braku uznania ich za pokrzywdzone, odmowy uznania za oskarżycielki posiłkowe i nieorzekanie obowiązku naprawienia wobec nich szkody, której w rzeczywistości nie doznały

3. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku - tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez błędne dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji:

a. bezpodstawne uznanie, że zeznania wspólniczek spółki cywilnej (...) zasługują na wiarę, a niewiarygodne są wyjaśnienia A. H., w sytuacji, kiedy jak wskazano powyżej, zeznania wspólniczek spółki cywilnej są nakierowane na uzyskanie korzyści majątkowej, a w szczególności w sposób ewidentny zmierzają do odsunięcia od nich wszelkich podejrzeń co do ich nierzetelnego i faktycznie bezprawnego działania, jako osób mających wiedzę o tym jak powinny wyglądać sprawozdania przekazywane do NFZ, jakie powinny zawierać dane, jaka jest forma wzajemnych zobowiązań kontraktowanych pomiędzy ich firmą a NFZ, w tym jako osób, które jako jedyne czerpały faktyczną i realną korzyść majątkową na skutek przyjętej w firmie formy sprawozdawczości przekazywanej do NFZ m.in. przez A. H. na skutek poleceń wydanych jej w tym zakresie przez wspólniczki spółki (...), przy czym ich zeznania nakierowane były także na uchylenie się od ponoszenia obciążeń finansowych na rzecz NFZ

b. poprzez całkowite pominięcie, że korzyść majątkową uzyskiwały jedynie wspólniczki spółki cywilnej, a nie A. H. i że wręcz nielogicznym jest celowe wskazywanie przez nią świadczeń niewykonanych, bowiem nie uzyskiwała z tego tytułu żadnej gratyfikacji finansowej - w przeciwieństwie do wspólniczek spółki cywilnej, które zlecały jej pracę w poradni w U. i które jako jedyne uzyskiwały nienależne im i zawyżone korzyści majątkowe - o ile przyjmie się występowanie faktycznych błędów w zakresie informacji zgłaszanych do NFZ przez pracowników spółki, gdzie zakres danych wynikał z wyraźnych wskazań w tym zakresie ze strony wspólników spółki cywilnej,

c. błędną ocenę dowodu w postaci umowy zlecenia zawartej pomiędzy wspólniczkami spółki cywilnej a A. H., której treść ewidentnie wskazuje, że A. H. miała wypłacane wynagrodzenie w oparciu o ilość przepracowanych godzin, a nie w oparciu o ilości przyjętych pacjentów, a nadto wynika z przedmiotowej umowy brak zmiany wysokości wynagrodzenia A. H. w okresie lat 2016-2017, co dodatkowo wskazuje na brak powiązania jej wynagrodzenia z ilością przyjmowanych pacjentów (która to ilość była przecież zmienna) i brak uzyskiwania przez nią z tego tytułu jakichkolwiek dodatkowych gratyfikacji finansowych, co świadczy o braku uzyskiwania przez nią korzyści majątkowej poza samym wynagrodzeniem z umowy zlecenia

d. błędną ocenę okoliczności związanych z przedstawianiem przez A. H. ewentualnych „nierzetelnych i błędnych” informacji raportowanych następnie przez spółkę do NFZ, w sytuacji, kiedy to A. H. przedstawiała do spółki cywilnej zlecającej jej pracę, taki zakres danych jaki wynikał z wyraźnego zalecenia wspólniczek spółki (...), a to listę wszystkich pacjentów zarejestrowanych do niej bez znaczenia czy doszło czy też nie doszło do zarejestrowanej wizyty, w sytuacji gdy, nie znała ona jednocześnie umowy zawartej pomiędzy PO W NFZ a spółką cywilną, z którą łączyła ją jedynie umowa zlecenia, a której to spółce - jak się okazuje - opłacalnym było wykazywanie jak największej ilości pacjentów, bowiem wedle tej ilości wypłacana była kwota przez (...) o czym wiedziały wspólniczki tejże spółki, a co pozostawało poza sferą świadomości i wiedzy A. H.

e. całkowicie błędną ocenę materiału dowodowego, pomijającą kontekst i znaczenie dla takiej oceny, dokonanych w sprawie ustaleń, że korzyść majątkową z NFZ (także przy przyjęciu ewentualnych błędnych wskazań w przedkładanych raportach) otrzymywała spółka cywilna prowadzona przez M. R. i U. C., a nie A. H., co wprost wskazuje na brak działania przez A. H. celem osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania jej od (...), bowiem jak już podano, to spółka (...) była jedynym podmiotem uzyskującym środki finansowe z (...), a A. H. i wspólniczek tejże spółki nie wiązało żadne porozumienie w kwestii wprowadzenia w błąd (...) i uzyskania korzyści majątkowej od tego podmiotu dla spółki cywilnej w/w osób

4. naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 399 kpk i art. 398 § 1 kpk i pomimo braku rozszerzenia aktu oskarżenia o nowy czyn dotyczący T. K. skazanie oskarżonej za okoliczności dotyczące również tej osoby, pomimo niewskazania jej w akcie oskarżenia

5. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 30 kk poprzez brak uznania, iż A. H. działała w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności przekazywania przez nią nierzetelnych danych do spółki (...), które kolejno przekazywane były do (...) co w efekcie miało doprowadzić do wypłaty nienależnych świadczeń na rzecz spółki (...) - z uwagi na fakt, że zakres danych, które oskarżona przekazywała do spółki był wedle jej świadomości prawidłowy, albowiem taki zakres danych nakazywały jej przekazywać i raportować do spółki (...) i M. R., a oskarżona nie znając treści umowy z (...), działała w zaufaniu do wspólniczek spółki (...)

6. niewspółmierność orzeczonej wobec skazanej kary w tym:

a. obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 kk i zobowiązanie oskarżonej do dokonania obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) spółka cywilna U. C. i M. R., w sytuacji, kiedy podmiot ten nie poniósł żadnej szkody w wyniku czynu stanowiącego przedmiot postępowania, a wręcz przeciwnie, jako jedyny uzyskiwał korzyść majątkową z tytułu przedstawienia do rozliczenia z (...) ewentualnych świadczeń tzw. nienależnych,

b. obrazy prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 kk i zobowiązanie oskarżonej do dokonania obowiązku naprawienia szkody na rzecz (...) w sytuacji kiedy w tym zakresie Sąd Rejonowy w Lesku przekroczył granice oskarżenia i pomimo braku rozszerzenia aktu oskarżenia uznał oskarżoną za winną czynu jej niezarzuconego, a nadto zobowiązanie oskarżonej do naprawienia szkody, w sytuacji kiedy nie można uznać, aby to ona uzyskała korzyść majątkową od (...), a takową uzyskały jedynie U. C. i M. R. i to one jedynie mogą być zobowiązane do jej zwrotu

c. wymierzenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku bez jej warunkowego zawieszenia oraz orzeczenie zakazu wykonywania zawodu logopedy, co stanowi karę niewspółmiernie surową, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, brak działania pokrzywdzonej z zamiarem pokrzywdzenia kogokolwiek, a przede wszystkim swoich pacjentów, brak uprzedniej karalności oskarżonej, lata nienagannej pracy, wiek i utratę pracy

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej A. H. dotyczący naruszenia przepisów postępowania poprzez nie zawarcie w opisie czynu przypisanego oskarżonej wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i uznanie mimo tego, że dopuściła się ona tego czynu jest uzasadniony.

Rozważania dotyczące tej kwestii znajdują zastosowanie także do oskarżonej J. C. (1), bowiem został jej przypisany czyn, którego opis zawiera te same błędy co opis czynu przypisanego A. H..

Przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. wymaga, aby wyrok skazujący zawierał „dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu". Zwrot ten oznacza, że opis czynu powinien wskazywać czas, miejsce, sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa oraz jego skutki, a zwłaszcza wysokość powstałej szkody. Z punktu widzenia znamion strony przedmiotowej przestępstwa dokładne określenie sposobu i okoliczności jego popełnienia wymaga zawarcia w opisie czynu tych elementów przebiegu zdarzenia, które wypełniają te znamiona. Opis czynu powinien w związku z tym zawierać komplet znamion, które zostały wypełnione ustalonym zachowaniem sprawcy (por. wyrok SN z 22.03.2012 r., IV KK 375/11, OSNKW 2012/7, poz. 78).

Zasadniczo opis czynu przypisanego oskarżonemu powinien być w miarę dokładnie dokonany przez pryzmat przepisów ustawy karnej, które oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem. Z punktu widzenia prawidłowego stosowania przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. przy orzekaniu sąd korzysta z pewnej swobody w redagowaniu opisu przestępstwa, pozwalającej na zastąpienie słów ustawy określających znamię przestępstwa ustaleniami faktycznymi, które swą treścią adekwatnie wypełniają znaczenie tego znamienia (zob. wyrok SN z 22.10.2009 r., IV KK 111/09, OSNwSK 2009, poz. 2120).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zasadnie podnosi się, że opis czynu może być dokonany w języku ogólnym, niekoniecznie w języku ściśle prawniczym. Istotne jest tylko, aby odpowiadał pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego. Niekiedy w opisie czynu brak jest sformułowania wiernie przytaczającego określone znamię danego czynu, jednak analiza tego opisu prowadzi do wniosku, że chociaż wprost niewyrażone, wspomniane znamię w opisie jest zawarte (zob. postanowienie SN z 8.05.2018 r., II KK 29/18, LEX nr 2495959). Chodzi natomiast o to, aby opis czynu odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego przestępstwa, wystarczające jest więc posłużenie się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego (wyrok SN z 4.10.2018 r., II KK 57/18, LEX nr 2572097).

W ocenie Sądu Odwoławczego w przedmiotowej sprawie, w opisie czynu przypisanego obu oskarżonym brak jest wszystkich znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

W szczególności trzeba zauważyć, iż w opisie czynu brak jest określenia w jaki sposób zrealizowane zostało przez oskarżone znamię określające czynność sprawczą tj. doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Przepis art. 286 § 1 k.k. wskazuje bowiem na trzy możliwe formy tj. przez wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. W opisie czynu przypisanego obu oskarżonym nie wskazano jednakże sposobu w jaki oskarżone miały doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Nadto w opisie czynu brak jest także wskazania kluczowego dla przestępstwa oszustwa znamienia „działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”. Jest to okoliczność również niezwykle istotna z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonym realizacji znamion strony podmiotowej przestępstwa oszustwa.

Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest bowiem przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. „Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy, »(...) nadając mu sens szczególny, bez którego zachowanie sprawcy jest z punktu widzenia prawa karnego irrelewantne". Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która ma stanowić rezultat jego zachowania.

W opisie czynu przypisanego oskarżonym brak jest wskazania, iż działały one w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie wynika z niego także, kto – czy oskarżone czy jakiś inny podmiot - tę korzyść majątkową miał osiągnąć.

Trzeba w tym miejscu także podkreślić, iż kwoty z NFZ, które zostały uznane za nienależne zostały wypłacone spółce cywilnej (...), zaś wspólniczki tej spółki występowały w toku postępowania w charakterze pokrzywdzonych /oskarżycielek posiłkowych.

Reasumując, należy zatem stwierdzić, że zawarty w części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji opis czynu nie wypełnia wszystkich znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Brak jest również w opisie czynu wskazania znamion wskazujących na realizację dyspozycji art. 12 § 1 k.k.

Sąd Odwoławczy pragnie również podkreślić, co jest ugruntowanym stanowiskiem w doktrynie i orzecznictwie, iż „n ie ulega przy tym najmniejszej wątpliwości, że znamiona przestępstwa muszą być zamieszczone w sentencji wyroku, w opisie przypisanego czynu, a nie tylko w uzasadnieniu wyroku ( zob. podobnie wyrok SN z 23.06.2010 r., III KK 373/09, KZS 2010/11, poz. 24)”.

Sąd Najwyższy konsekwentnie uznawał za niedopuszczalne uzupełnianie przez Sąd Odwoławczy opisu czynu przypisanego oskarżonemu, przez dodawanie do tego opisu wszelkich wymaganych przez prawo karne materialne znamion przestępstwa, których opis ten, przed zaskarżeniem orzeczenia wyłącznie na korzyść oskarżonego, nie zawierał.

Sąd Najwyższy nie tylko przypominał o wymogu ujęcia w opisie czynu wszystkich elementów zachowania się sprawcy należących do zespołu ustawowych znamion danego typu przestępstwa (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., IV KKN 726/98, LEX nr 51393), ale dobitnie wypowiadał się w kwestii charakteru uchybienia, jakim jest pominięcie w opisie czynu któregokolwiek ze znamion. W wyroku z dnia 9 lipca 2002 r., III KKN 499/99 (niepubl.), Sąd Najwyższy stwierdził m.in., że rażącym naruszeniem prawa, niemającym jedynie charakteru formalnego, jest sytuacja, w której element czynu stanowiący znamię przestępstwa ustalony zostaje tylko w części motywacyjnej wyroku, natomiast pozostaje poza opisem czynu przypisanego sprawcy w części dyspozytywnej. W innych orzeczeniach Sąd Najwyższy (por. np. wyrok z dnia 2 kwietnia 1996 r., V KKN 4/96, OSN Prok. i Pr. 1996, z. 10, poz. 14; wyrok z dnia 4 lutego 2000 r., V KKN 137/99, OSNKW 2000, z. 3-4, poz. 31; wyrok z dnia 9 listopada 2000 r., II KKN 363/00, LEX nr 50909; wyrok z dnia 6 maja 2002 r., V KKN 352/00, LEX nr 54387) wyjaśniał, że zakaz orzekania na niekorzyść oskarżonego oznacza, iż w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego sytuacja jego w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w żadnym zakresie, w tym również w sferze ustaleń faktycznych, powodujących, lub tylko mogących powodować, negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. Stąd niedopuszczalność - w wypadku braku środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego w tym zakresie - dokonywania przez sąd odwoławczy "dookreślania" znamion przestępstwa przypisanego oskarżonemu nie tylko w części dyspozytywnej ale i motywacyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., IV KKN 359/97, LEX nr 51589), gdyż naruszałoby to tzw. bezpośredni zakaz reformationis in peius przewidziany w art. 434 § 1 k.p.k., ani uchylania wyroku i przekazywania sprawy sądowi pierwszej instancji tym w celu, co naruszałoby tzw. pośredni zakaz reformationis in peius (art. 443 k.p.k.). (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2005 r. sygn. I KZP 20/05, Lex nr 153332).

Zatem wszystkie rozważania zamieszczone przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w tym zakresie nie mogą konwalidować oczywistych braków w opisie czynu zawartych w wyroku. Braków tych nie mógł również uzupełnić Sąd Odwoławczy bowiem wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść obu oskarżonych, zaś dokonanie takich zmian stanowiłoby naruszenia zasady zakazu reformationis in peius.

Na marginesie jedynie Sąd Odwoławczy pragnie wskazać, iż w opisie czynu przypisanego oskarżonym przez Sąd I instancji znajdują się także błędy ortograficzne („wspólniczką „zamiast wspólniczkom, „dziejąc” zamiast działając).

Zresztą już w akcie oskarżenia zauważyć można istotne błędy, oprócz nie zawarcia w opisie czynu wszystkich znamion przestępstwa dodatkowo prokurator wskazuje, iż oskarżone działały „ciągiem przestępstw”, po czym kwalifikuje przestępstwo zarzucane oskarżonym w zw. z art. 12 k.k. tj. jako czyn ciągły.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu ewentualnie uchylenie i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione powyżej rozważania prowadzą do konkluzji, że brak w opisie czynu zawartego w części dyspozytywnej wyroku skazującego (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.) wszystkich ustawowych znamion typu czynu zabronionego, z uwagi na stanowcze brzmienie art. 1 § 1 k.k. i art. 115 § 1 k.k., skutkuje niemożnością przypisania odpowiedzialności karnej za ten czyn (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 372/16, (...), z. 9, poz.51). Braki te nie mogą – wobec zaskarżenia wyroku jedynie na korzyść oskarżonych – być konwalidowane w postępowaniu odwoławczym.

3.2.

1) obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to - art. 4, 5, 7 oraz art. 424 § 1 i § 3 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. a także art. 170 k.p.k. i art. 391 k.p.k. - poprzez:

- brak obiektywizmu w ocenie dowodów zgromadzonych w toku przeprowadzonego postępowania;

- dowolną a nie swobodną ocenę dowodów wskazanych jako podstawy przypisania oskarżonej sprawstwa w dokonaniu zarzucanego jej aktami oskarżenia przestępstw;

- oparcie orzeczenia na selektywnie dobranym materialne dowodowym - w szczególności poprzez:

- pominięcie w spektrum oceny dowodów istniejących rozbieżności pomiędzy relacjami przebiegu zdarzeń objętych aktami oskarżenia przez świadków zawnioskowanych w akcie oskarżenia, w tym szczególności zeznania świadka A. S., który w całości potwierdził ilość odbytych wizyt oraz wyjaśnień oskarżonej;

- nie rozważenie przez Sąd okoliczności zatrudnienia oskarżonej w oparciu o umowę zlecenia gwarantującej jej stałe wynagrodzenia „godzinowe” uzależnione li tylko od ilości przepracowanych godzin nie zaś od ilości zrealizowanych wizyt;

- nieuprawnione - sprzeczne z zasadą „in dubio pro red’ rozstrzyganie występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej;

- nieprzeprowadzenie możliwych i koniecznych do realizacji dowodów w postaci ustalenia kto w rzeczywistości posługiwał się adresami mailowymi na które, bądź z których miały być przesyłane informacje o ilości przeprowadzonych wizyt. Chodzi o adresy takie jak (...) , czy też konta użytkownika posługującego się loginem o nazwie „borisg”, a nadto o zwrócenie się do operatorów o przesłanie oryginalnych treści korespondencji uzyskiwanej przez operatora, gdyż w aktach sprawy znajdują się jedynie kopie przedłożone przez pokrzywdzone, a to wszystko celem ustalenia treści przesyłanych informacji do spółki (...), a następnie przez spółkę (...) przesyłanych do NFZ - pomimo, że przedmiotowy dowód ma zasadnicze znaczenie dla niniejszego postępowania.

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, mający na nie istotny wpływ, a wyrażający się w uznaniu, iż zgromadzony materiał dowodowy dostarczył podstaw do przypisania oskarżonej J. C. (1) sprawstwa zarzucanych jej aktami oskarżenia czynów przestępczych, podczas gdy prawidłowa i wnikliwa analiza wyników przeprowadzonego postępowania wskazuje na brak niebudzących wątpliwości dowodów potwierdzających popełnienia przez nią tych przestępstw;

Ponadto, zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonej zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 195 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez niezrealizowanie w ramach niniejszej sprawy dowodów zawnioskowanych przez obronę i tym samym naruszenie prawa do obrony oskarżonej i brak obiektywizmu w gromadzeniu dowodów zmierzających do dokonania nie budzących wątpliwości ustaleń, w zakresie rzeczywistego przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia, w tym w szczególności ustalenia jak w rzeczywistości była treść maili na podstawie, których byłe przekazywane informacje do Narodowego Funduszu Zdrowia i kto je w rzeczywistości wysyłał - w wyniku oddalenia wniosków dowodowych obrony.

nadto - w sytuacji nieuwzględnienia powyżej podniesionych zarzutów - alternatywnie - opisanemu wyrokowi zarzucam -

- rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności - wyrażającą się w sprzecznym z ustalonymi przedmiotowo-podmiotowymi okolicznościami zdarzenia oraz nie wzięcie pod uwagę wcześniejszej niekaralności oskarżonej oraz prowadzeniem przez nią przez cały okres przebywania na terenie miejsca zamieszkania ustabilizowanego i spokojnego trybu życia i tym samym nie rozważenie zastosowania w odniesieniu do przypisanego czynu kary grzywny lub też kary z warunkowym jej zawieszeniem wynikających z zastosowania tej instytucji, co w żadnej mierze nie znajdowało uzasadnienia tak w prawidłowo ocenianych kryteriach wymiaru kary, jak też postrzeganiu potrzeby jej stosowania i jej dolegliwości przez pryzmat względów prewencji ogólnej i szczególnej.

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez bezzasadne zasądzenie na rzecz pokrzywdzonych (...) spółka cywilna U. C. i M. R. (...)-(...) R., ul. (...) oraz (...) Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w R. - nawiązek w sytuacji kiedy podmioty te w żadnym zakresie nie wykazały zaistnienia rzeczywistej szkody wynikającej z zachowania pokrzywdzonej, a sama okoliczność ustalenia przez Sąd orzekający innej ilości wizyt w gabinecie w L. nie oznacza, że ze strony J. C. (1) brak było gotowości do świadczenia usług w omawianym okresie czasu w sytuacji, gdy ze spółka łączyła ją umowa zlecenia w oparciu o określoną z góry stawkę godzinową.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na tożsamość brzmienia zarzutu postawionego oskarżonej J. C. (2) rozważania, które dotyczą A. H. mają zastosowanie także w odniesieniu do drugiej z oskarżonych.

Z uwagi zaś na uwzględnienie zarzutu skutkującego koniecznością zmiany wyroku i uniewinnienia obu oskarżonych brak było podstaw do rozważań odnośnie pozostałych zarzutów wskazanych w apelacjach obrońców obu oskarżonych.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ jako wniosek główny

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów -

II/ jako wniosek alternatywny - w sytuacji uznania potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie wykraczającym poza ramy postępowania odwoławczego - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Lesku celem ponownego jej rozpoznania.

Dodatkowo z daleko idącej ostrożności procesowej, w sytuacji nieuwzględnienia zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego i materialnego oraz błędu w ustaleniach faktycznych - wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za przypisane przestępstwa lub też kary łagodniejszego rodzaju i niewymierzanie wobec powyższego środków karnych lub też wymierzenie ich w dolnych granicach możliwego ich czasookresu oraz uchylenie lub też nie orzekanie o karze grzywny i zwolnienie oskarżonej od kosztów postępowania w całości w przedmiotowej sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

j.w.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżoną A. H. od przypisanego jej tymże wyrokiem czynu opisanego w punkcie I,

II. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżoną J. C. (1) od przypisanego jej tymże wyrokiem czynu opisanego w punkcie II.

Zwięźle o powodach zmiany

W opisie czynu przypisanego obu oskarżonym Sąd I instancji, wbrew obowiązkowi, nie zawarł wszystkich znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., które im przypisał.

Brak w opisie czynu zawartego w części dyspozytywnej wyroku wszystkich ustawowych znamion typu czynu zabronionego skutkuje niemożnością przypisania oskarżonym odpowiedzialności karnej za ten czyn.

Braki w opisie czynów przypisanych oskarżonym nie mogły być konwalidowane w postępowaniu odwoławczym bowiem wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonych a zatem żadna zmiana w zakresie stanu faktycznego i opisie czynu na niekorzyść oskarżonych nie może być dokonana. Brak jest również podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania bowiem z tych samych powodów nawet po ponownym rozpoznaniu sprawy brak jest możliwości orzeczenia na niekorzyść oskarżonych.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

kosztami postępowania za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej A. H.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z siedzibą w U. z dnia 25 sierpnia 2022 r. sygn. akt VI K 176/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej J. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku, Zamiejscowy Wydział VI Karny z siedzibą w U. z dnia 25 sierpnia 2022 r. sygn. akt VI K 176/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana