Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Hanus

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Kramarz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie – Wiesława Klaczaka

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 roku w Krośnie

sprawy G. C. , syna S. i M., urodzonego dnia (...) w B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Brzozowie z dnia 30 czerwca 2016 roku, sygn. akt II K 206/15

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od oskarżonego G. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję w kwocie 180 zł /sto osiemdziesiąt złotych/,

III.  zasądza od oskarżonego G. C. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. M. (2) kwotę 840 zł /osiemset czterdzieści złotych/, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Brzozowie rozpoznawał sprawę G. C., oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 20 maja 2015 r. w miejscowości G., woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, nie mniej niż 1,43‰ alkoholu we krwi, kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym m-ki V. (...) nr rej. (...),

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.;

II.  w dniu 20 maja 2015 r. w G., woj. (...), groził M. M. (2) pozbawieniem życia, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia, a nadto w tym samym miejscu i czasie uderzając ją trzonkiem motyki w prawe udo oraz szczując ją psem spowodował obrażenia ciała w postaci: rany kąsanej przedramienia lewego, stłuczenia z zaczerwienieniem skóry uda prawego, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu,

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 30 czerwca listopada 2016 r. sygn. akt II K 206/15 Sąd Rejonowy w Brzozowie:

I.  uznał oskarżonego G. C. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia i tam opisanego, a stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 30 zł;

II.  uznał oskarżonego G. C. za winnego tego, że w dniu 20 maja 2015 r. w G., woj. (...), groził M. M. (2) pozbawieniem życia, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia, a nadto w tym samym miejscu i czasie uderzając ją trzonkiem motyki w prawe udo oraz szczując ją psem spowodował obrażenia ciała w postaci rany kąsanej przedramienia prawego i stłuczenia z zaczerwienieniem skóry uda prawego, które spowodowały u niej naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, co stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 30 zł;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu w miejsce wyżej orzeczonych kar karę łączną grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 30 zł;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego G. C. na rzecz pokrzywdzonej oskarżycielki posiłkowej M. M. (2) kwotę 2 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

V.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5 tys. zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

VI.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat;

VII.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 20 maja 2015 r.;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 180 zł;

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego G. C. na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. M. (2) kwotę 1.680 zł tytułem kosztów wynagrodzenia adwokackiego dla ustanowionego w prawie pełnomocnika.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego, zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności w sprawie, dowolną, subiektywną ocenę materiału dowodowego w sposób uwzględniający jedynie okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego bez równoważnego potraktowania dowodów temu przeczących, a w szczególności przyjęcie za w pełni wiarygodne obciążających oskarżonego zeznań pokrzywdzonej i jej męża, którzy pozostają z oskarżonym w konflikcie, a w swoich zeznaniach mylili się, nie pamiętali podstawowych okoliczności i wycofywali się ze swoich zeznań, a niedanie wiary zeznaniom świadka K. O. oraz wyjaśnieniom oskarżonego, którzy zgodnie wskazali, że oskarżony nie prowadził samochodu w stanie nietrzeźwości, a także bronił się przed atakiem pokrzywdzonej i jej męża;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a który jest następstwem powyższych uchybień Sądu I instancji, polegający na nieuprawnionym przyjęciu, na podstawie tylko części przeprowadzonych dowodów – dowodów obciążających oskarżonego, z pominięciem wiarygodnych dowodów temu przeczących, że oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., podczas gdy z zeznań świadka K. O. i wyjaśnień oskarżonego wynika, że ni popełnił zarzucanego mu czynu, skoro samochodem z działki oskarżonego wróciła jego siostra K. O., a także przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k., skoro to pokrzywdzona i jej mąż sprowokowali awanturę, a oskarżony jedynie się bronił.

W oparciu o ww. zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest nieuzasadniona, w konsekwencji czego żaden ze sformułowanych w nich wniosków uwzględniony być nie może. Apelacja ta w istocie stanowi bezzasadną polemikę z wyrażonym przez Sąd stanowiskiem, wyczerpująco i logicznie umotywowanym, w zakresie ustaleń dotyczących sprawstwa przestępstw z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Orzekający, nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice swobodnej sędziowskiej oceny dowodów, a także nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym korzystać musi z ochrony zagwarantowanej jego treścią. Odtwarzając przebieg zdarzeń w zakresie sprawstwa oskarżonego, Sąd Orzekający oparł się na dowodach, którym w sposób uprawniony przyznał walor wiarygodności. Właśnie takie dowody, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste i w pełni odpowiada treści art. 410 k.p.k. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 1954r. sygn. akt III K 492/54, opublikowany w Zb. O 78/1954) i w żaden sposób nie narusza zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k.

Nie sposób bowiem konstruować ustaleń faktycznych mających podlegać subsumcji pod normę prawa karnego w oparciu o materiał dowodowy uznany za niewiarygodny, co winno być oczywiste.

Ocena ta, która doprowadziła Sąd I instancji do przypisania oskarżonemu przestępstw z art. art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., pomimo nie przyznania się przez niego do ww. zarzutów oraz wspierających go zeznań siostry K. O. i żony J. C., których walor wiarygodności w zakresie nie odpowiadającym ustaleniom Sądu I instancji został skutecznie zdyskredytowany, oparta jest na logicznym rozumowaniu i znajduje odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, przede wszystkim w zeznaniach funkcjonariuszy Policji Z. H. i P. S., zeznaniach pokrzywdzonej M. M. (2), zeznaniach świadka K. M., opinii biegłej sądowej lek. med. J. W., opinii biegłego sądowego lek. med. J. S. (1) oraz protokołu z przebiegu badania trzeźwości oskarżonego.

Przede wszystkim słusznie nie dał wiary Sąd I instancji wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie sprzecznym z przyjętymi ustaleniami. W toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się on do postawionych mu zarzutów podnosząc, iż to on został zaatakowany przez M. M. (2) i jej męża K. M., przed którym to atakiem należące do niego psy instynktownie stanęły w jego obronie, a będąc już po zdarzeniu w domu ok. 20 ¹⁵ w ciągu godziny wypił 2 litry piwa. W tym dniu pożyczał samochód siostrze, która odjechała nim z działki.

Oskarżony w odpowiedzi na akt oskarżenia podniósł, iż w dniu zdarzenia ok. 19 ³⁰ zadzwoniła do niego siostra z prośbą o pożyczenie samochodu, na co wyraził zgodę.

Będąc słuchanym przed Sądem oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień.

Tymczasem lansowana przez oskarżonego linia obrony, iż nie kierował samochodem w stanienie nietrzeźwości, skutecznie została przez Sąd I instancji obalona.

Sprzeczne są bowiem z doświadczeniem życiowym oraz zasadami wiedzy wyjaśnienia oskarżonego, iż dopiero po zdarzeniu od ok. 20 ^{( 15)} wypił w ciągu godziny 2 litry piwa, przy czym wcześniej w dniu tym alkoholu nie pił. Tymczasem, przeprowadzone przez funkcjonariuszy Policji badania trzeźwości oskarżonego w godz. 21 ^{( 37)}, 21 ^{( 40)}, 22 ^{( 14)} i 22 ^{( 17)} z wynikami odpowiednio 1,72‰, 1,34‰, 1,34‰ i 1,15‰ alkoholu we krwi wykazały, iż alkohol ten był już w fazie eliminacji, a więc musiał być wypity zdecydowanie wcześniej, niż podaje to oskarżony. Biegły lek. med. J. S. (2) w sporządzonej opinii i jej uzupełnieniu na rozprawie, nie kwestionowanej przez oskarżonego, ani jego obrońcę, jednoznacznie ustalił, iż o godz. 19 ^{( 00)} oskarżony miał we krwi taką ilość alkoholu, która prowadziła do stężenia we krwi wynoszącego od 1,43‰ do 1,53‰, czyli stężenia, które miał on we krwi o godz. 20 ^{( 40)}.

Skutecznie również Sąd podważył wiarygodność wyjaśnień oskarżonego oraz wspierających je zeznań K. O., iż to ona, a nie oskarżony, odjechała samochodem z działki. Przeprowadzona analiza połączeń telefonicznych z dnia 20 maja 2015 r. pomiędzy nr telefonu oskarżonego, a nr tel. jego siostry nie potwierdziła, by K. O. dzwoniła do oskarżonego w godzinach wieczornych. Kontaktowała się ona z oskarżonym dopiero od godz. 22 ²², kiedy to oskarżony C. został już zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Wersję oskarżonego oraz ww. świadka podważają także zeznania funkcjonariusza Policji P. S., który uczestniczył w zatrzymaniu w domu oskarżonego oraz zachowanie oskarżonego, odmawiającego poddania się badaniu trzeźwości w chwili zatrzymania, któremu to badaniu ostatecznie poddał się na Komendzie Policji po upływie ok. pół godziny, licząc zapewne iż przez ten okres poziom stężenia alkoholu w jego krwi znacząco spadnie.

Ww. świadek jednoznacznie zeznał, iż w chwili zatrzymywania oskarżonego, będącego w stanie nietrzeźwości, ze strony członków rodziny nie padło stwierdzenie, że oskarżony nie jechał samochodem, bo korzystał z niego ktoś inny. K. O. obecna była w chwili zatrzymania brata. Naturalnym zachowaniem, w sytuacji gdyby rzeczywiście ona przyjechała samochodem, byłaby natychmiastowa jej reakcja i oświadczenie, że to ona pojazd prowadziła. Reakcji tej jednak nie było, a jej zeznania, iż to ona przyjechała z działki samochodem, podobnie jak wyjaśnienia oskarżonego, że alkoholi pił po przyjechaniu do domu, rozmijają się z prawdą i poczynione zostały wyłącznie w celu uniknięcia odpowiedzialności oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Także zeznania K. M. oraz pokrzywdzonej M. M. (2) przeczą wyjaśnieniom oskarżonego. Świadkowie ci jednoznacznie zeznali, iż oskarżony w chwili kierowania gróźb karalnych i uderzenia M. M. (2) chwiał się, a mowa jego była niezrozumiała, co wskazywało na jego nietrzeźwość, a K. M. widział, jak oskarżony odjechał samochodem z działki i wykluczył, by samochodem tym odjechała kobieta. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, pozostawanie stron w konflikcie, samo w sobie, nie daje podstaw do dyskredytowania wiarygodności ww. dowodów. Zeznania te bowiem są zbieżne i zgodne z zebranymi w sprawie i zweryfikowanymi dowodami, a kwestia koloru samochodu, którym przyjechał i odjechał oskarżony, tj. czy samochód ten był granatowy, czy czarny, jest sprawą drugorzędną i w żaden sposób nie wpływa na ocenę ich wiarygodności.

Słusznie również Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby to on został zaatakowany przez M. M. (2) i jej męża, a będące z nim psy instynktownie broniły go przed atakiem, w związku z czym ugryzły pokrzywdzoną.

Przedstawiając tą wersję zdarzenia oskarżony w żaden sposób nie określił, w jaki sposób rzekomo miał zostać on zaatakowany – czy został uderzony, czy pchnięty. Nie powołał się na jakiekolwiek obrażenia, nie wyjaśnił jak ten atak na jego osobę miał wyglądać.

Tymczasem fakt zaatakowania M. M. (2) przez oskarżonego i szczucia nią psami potwierdzenie ma w zeznaniach pokrzywdzonej oraz jej męża, jak również opinii biegłej lek med. J. W.. Świadkowie ci zgodnie przedstawili przebieg zdarzenia, w trakcie którego oskarżony wymachując rękami groził pokrzywdzonej pozbawieniem życia, szczuł ją psami pobudzając je do agresji, w konsekwencji czego większy z psów doskoczył do niej i ją ugryzł w prawe przedramię, a po wyrwaniu pokrzywdzonej motyki, którą zasłaniała się ona przed psami, oskarżony uderzył ją nią w nogi, łamiąc motykę.

Ustalony przez Sąd I instancji łańcuch faktów, pozwolił w zgodzie z ww. wymogami przypisać oskarżonemu popełnienie zarzucanych mu przestępstw, także w sytuacji nie przyznania się przez niego do zarzutów.

Konsekwencją prawidłowej oceny dowodów, pozostającej pod pełną ochroną przepisu art. 7 k.p.k., są trafne ustalenia, poczynione w niniejszej sprawie przez Sąd Orzekający.

Apelacja obrońcy oskarżonego kwestionuje wyrok w całości, zatem także w zakresie wymierzonej nim kary.

Wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych grzywny w wysokości 50 stawek dziennych oraz 40 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 30 zł oraz w miejsce tych kar jednostkowych kary łącznej grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki w kwocie 30 zł, z pewnością nie stanowi kary niewspółmiernie surowej.

Kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia, jak również zasady prewencji indywidualnej i generalnej, a wysokość stawki odpowiada także warunkom majątkowym i możliwością zarobkowym oskarżonego, legitymującym się wprawdzie niewielkim dochodem w wysokości ok. 1400 zł netto, lecz stałym.

Popełnione przez oskarżonego przestępstwa wymierzone były przeciwko różnym dobrom chronionym prawem, co uzasadnia sięgnięcie przy wymiarze kary łącznej o zasadę asperacji.

Także orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat jest adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu z art. 178a § 1 k.k. popełnionego przez oskarżonego oraz uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć ten środek wobec oskarżonego.

Zasadnie Sąd I instancji zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej, zgodnie z jej wnioskiem, kwotę 2 tys. zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, mając na uwadze rodzaj oraz stopień doznanych obrażeń, jak również zakres doznanej krzywdy oraz negatywne skutki, jakie do chwili obecnej odczuwa pokrzywdzona w związku z zachowaniem oskarżonego. Zasądzona kwota stanowi rekompensatę za naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni oraz doznaną krzywdę psychiczną.

Orzeczony przez Sąd wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5 tys. zł zgodny jest z art. 43a § 2 k.k. i orzeczony został w minimalnej ustawowej wysokości. Środek ten wymusi na oskarżonym przestrzeganie zasad porządku prawnego, w tym zasad ruchu drogowego.

Zaskarżony wyrok Sądu I instancji jest zatem słuszny i ma pełne odzwierciedlenie w zebranych w sprawie dowodach, poddanych właściwej ocenie. Z tego też względu Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do jego zmiany lub uchylenia

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

W oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sad Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za drugą instancję w kwocie 180 zł.

Na podstawie § 11 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800), Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. M. (2) kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.