Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 289/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 24 lipca 2025 r. sygn.. akt II K 151/25.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. Ś.

Zgłoszenie się przez oskarżonego w szpitalu
w J. na skutek różnego rodzaju obrażeń ciała jakich doznał on na przestrzeni ostatnich lat od sierpnia 2019 r. do dnia 27 lutego 2025 r. w szczególności na skutek urazów odniesionych przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości i urazu brzuch z jakim zgłosił się dnia 29 listopada 2019 r. z rozpoznaniem „ugodzenie, uderzenie, skręcenie, pobicie
i zadrapanie przez inną osobę w domu”.

D.-tacja lekarska przesłana przez szpital w J.

342

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. Ś.

Oskarżony nie znęcał się nad rodziną, a to on był ofiarą znęcania ze strony rodziny, był bity przez swoich najbliższych.

Historia choroby, wyjaśnie-nia oskarżo-nego

342,

222-223

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dokumentacja lekarska przesłana przez szpital w J.

Dowód ten zasługuje na wiarę w zakresie w jakim opisuje daty i stwierdzone u oskarżonego obrażenia ciała z jakimi zgłaszał się do szpitala oraz w zakresie mechanizmu ich ewentualnego powstania.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.

Częściowo historia choroby, na którą powoływały się i wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony wielokrotnie miał obrażenia ciała, których doznawał zwłaszcza pod wpływem alkoholu. Ma on bowiem zdiagnozowaną chorobę alkoholową /opinia sądowo -psychiatryczna k. 109-112/. Do szpitala był przyjmowany z padaczką alkoholową w dniu 27 lutego 2020 r i zaburzeniami psychicznymi i zaburzeniami zachowania spowodowanym nadużywaniem alkoholu w dniu 15 stycznia 2019 r. Wobec powyższego nawet gdyby przyjąć, ża oskarżonym, że urazy w dniu 29 listopada 2019 r. powstały na skutek uderzenia go przez kogoś z domowników, to fakt ten absolutnie nie wskazuje na to, iż oskarżony nie znęcał się nad rodziną, a wprost przeciwnie – zdarzyła się pojedyncza sytuacja, że syn lub synowie stanęli w obronie matki i najmłodszego brata E. Ś..

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na:

- bezpodstawnym przyjęciu, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego J. Ś. są nielogiczne i niespójne oraz pozostają w sprzeczności z resztą materiału dowodowego zebranego w sprawie, w sytuacji gdy treść wyjaśnień oskarżonego J. Ś. ma odzwierciedlenie w zeznaniach świadków - matki oskarżonego, jego (...) oraz (...), którzy potwierdzili, że to Z. Ś. przejawiała naganne zachowania względem oskarżonego, wyrzucała go z domu, wyzywała, była względem niego wulgarna, a co więcej z wyjaśnień oskarżonego wynika, że nie towarzyszył mu zamiar zadawania cierpień natury fizycznej lub psychicznej swojej rodzinie, rodzina oskarżonego zmaga się z wieloma dysfunkcjami, niemniej jednak nie sposób uznać, że oskarżony znęcał się nad rodziną,

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, w sytuacji gdy brak było obiektywnych dowodów, że zachowania zarzucone oskarżonemu miały formę znęcania się nad rodziną, w szczególności biorąc pod uwagę okoliczność związaną z tym, że znęcanie należy do kategorii przestępstw trwałych, natomiast z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w okresie objętym zarzutem oskarżony nawet do kilku miesięcy przebywał poza domem, zdarzały się również okresy, że oskarżony przez dłuższy czas mieszkał w domu rodzinnym, a co więcej na stałe poza domem mieszkał pokrzywdzony S. Ś., trudno zatem przyjąć, że oskarżony wówczas trwał w zamiarze znęcania się nad rodziną, bezpodstawnym przyjęciu, że zeznania złożone przez Świadków Ż. K. oraz B. Ś. i G. K. uznać należy za niewiarygodne, wobec przyjęcia, że są to osoby skonfliktowane z pokrzywdzoną i były one zainteresowane korzystnym rozstrzygnięciem sprawy dla J. Ś., podczas gdy osoby te zostały pouczone o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika co dokładne ma świadczyć o tym, że przebieg wydarzeń nie wyglądał tak jak relacjonowali to w.w. świadkowie, a jednocześnie idąc tym torem rozumowania Sądu, należałoby przyjąć, że również i zeznania złożone przez siostrę pokrzywdzonej i jej męża należy rozpatrywać jako niewiarygodne, gdyż są to osoby najbliższe dla pokrzywdzonej i zainteresowane konkretnym wynikiem postępowania karnego prowadzonego p-ko J. Ś., bezpodstawnym przyjęciu, że nagranie DVD potwierdza naganne zachowanie oskarżonego wobec Z. Ś., w sytuacji gdy na płycie przedłożonej przez pokrzywdzoną znajduje się kilka nagrań, Sąd I instancji nie wskazuje które konkretnie nagranie potwierdza zarzuty stawiane oskarżonemu, należy mieć na względzie, że są to nagrania niejako wyreżyserowane przez pokrzywdzoną, gdzie nie można być nawet pewnym czy pokrzywdzona bierze w nich udział, Sąd nie przesłuchał oskarżonej na okoliczność sporządzenia tych nagrań, nie ustalono z jakiego okresu pochodzą i jakim urządzeniem zostały wykonane,

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony znęcał się nad synem S. Ś., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w okresie objętym zarzutem, pokrzywdzony na stałe pracował za granicą, a w domu przebywał sporadycznie,

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony znęcał się nad nieporadnym ze względu na wiek E. Ś. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury domowe czym wzbudzał u pokrzywdzonego strach i doprowadzał do emocjonalnego pobudzenia, w sytuacji gdy jednocześnie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby ewentualne zachowanie oskarżonego było wymierzone w syna, w toku postępowania nie wykazano że zachowanie oskarżonego miało charakter uporczywy i powodowało u dziecka cierpienia przekraczające zwykłe napięcie emocjonalne, nie wykazano jakichkolwiek szkód zdrowotnych po stronie małoletniego-w toku postępowania została podjęta próba przesłuchania małoletniego, lecz ostatecznie z uwagi na stan jego zdrowia nie było to możliwe z czego nie można wywodzić negatywnych skutków dla oskarżonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słusznie Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych Z. Ś. i S. Ś., które znajdowały potwierdzenie w zeznaniach policjantów interweniujących w domu oskarżonego G. G. (1) i W. W. i w zeznaniach (...) i (...) pokrzywdzonej czyli A. S. i K. S., którzy mieli wiadomości przede wszystkim od pokrzywdzonej, ale byli także naocznymi świadkami zachowań stanowiących znęcanie się nad rodziną jakie podejmował oskarżony. Ponadto dowody te znajdują potwierdzenie w nagraniach jakie dołączyła do akt sprawy pokrzywdzona /k. 271-272/. Twierdzenie, że Sąd nie wskazał bezpośrednio na konkretne nagranie czy kwestionowanie nagrania ze względu na to, że oskarżony nie był uprzedzony przez pokrzywdzoną o nagrywaniu, nie jest w stanie podważyć faktu, że nagrane sytuacje z udziałem oskarżonego stanowią same w sobie znęcanie się nad członkami rodziny. Nie chodzi bowiem o to, czy nagranie było sporządzone intencjonalnie, ale o to jak skandalicznie zachowywał się oskarżony, czego najwyraźniej nie zauważają oskarżony i jego obrońca.

Zachowania oskarżonego polegające na wszczynaniu awantur domowych, znieważaniu pokrzywdzonych, zakłócaniu spoczynku nocnego, wyzywaniu słowami wulgarnymi
i obraźliwymi, zrzucanie jedzenia ze stołu, przewracanie kosza na śmieci, grożenie wyrzuceniem z dpmu, niszczenie sprzętów gospodarstwa domowego, grożenie przy pomocy noża zabójstwem lub uszkodzeniem ciała, nie przekazywanie środków finansowych na utrzymanie syna E., załatwianie potrzeb fizjologicznych, bicie , popychanie i kopanie pokrzywdzonej – przypisane oskarżonemu j. Ś., to klasyczne przykłady znęcania się nad członkami rodziny. Obrona oskarżonego natomiast stara się przeciwstawić tym zachowaniom oskarżonego, popartych wspomnianymi wcześniej dowodami , własną ocenę dowodów
w postaci wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do popełnienia czynów oraz zeznań uprzedzonych do pokrzywdzonej teściowej B. Ś., jej (...) Ż. K. i (...) G. K., którym Sąd I instancji słusznie odmówił wiary /k. 273/, szczegółowo określając dlaczego tak uczynił. Oskarżony nawet przy policjantach stwierdził „mnie zamknął, ale Ciebie już nie będzie” /k. 9 G. G./, a od powrotu z zakładu karnego oskarżony miał być agresywny, najbliżsi bali się go, zaś żonie groził nożem w dniu 27 lutego 2025 r. /k. 226-227/.

Oskarżony popełnił przestępstwo znęcania także na szkodę swego niepełnosprawnego syna E. Ś., cierpiącego na autyzm, który jako świadek awantur denerwuje się tym /k. W. G. k. 9/. Jednoznacznie wskazują na to zeznania żony K. Ś., która stwierdza, że syn jest uczulony na dźwięki oraz S. Ś., który potwierdza negatywne reakcję E. Ś. na awantury urządzane przez ojca w postaci ataków paniki, histerii, płaczu itp.. Znajduje to całkowicie oparcie w opinii (...) z 21 marca 2021 r. , z której wynika, że E. ma obniżoną odporność na stres i frustrację, a w sytuacjach ich doświadczania reaguje emocjonalnym pobudzeniem /k. 17-23/.

Zatem wywód apelacji odnoszący się do braku zdaniem obrońcy oskarżonego podstaw do przyjęcia znęcania się przez niego nad E. wynika z nieznajomości okoliczności powszechnie znanych jakimi są emocjonalne reakcje osoby dotkniętej autyzmem na stres, hałas itp. Poza tym wskazuje na świadome pomijanie tych dowodów przez obronę i ich oceny procesowej.

Zarówno wyjaśnienia oskarżonego J. Ś., jak i zeznania świadków B. Ś., Ż. K. i G. K. zostały złożone intencjonalnie, w celu uniknięcia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej. Nie jest w stanie zmienić tej oceny dowodów dokumentacja lekarską o jaką zwrócił się Sąd do szpitala w J. /k. 342/. Nawet jednorazowa sytuacja, w której oskarżony miałby być uderzony przez członków rodziny z dnia 29 listopada 2019 r. nie zmienia faktu, że to oskarżony wszczynał awantury i on był sprawcą znęcania, gdyż generalnie miał przewagę nad żoną i synami, w tym niepełnosprawnym E..

Reasumując należy stwierdzić, że „przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd orzekający nie wykracza poza określone w przepisie art.7 k.p.k. granice swobodnej sędziowskiej oceny, a także nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym musi korzystać z ochrony zagwarantowanej jego treścią. Orzekając o sprawstwie oskarżonego Sąd Okręgowy oparł się na dowodach, którym w sposób uprawniony przyznał walor wiarygodności. Właśnie takie dowody, uzupełnione zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste

i w pełni odpowiada treści art. 410 k.p.k. (zob. wyrok SN z dnia 4 czerwca 1954r. sygn. akt. III KK 492/54 opublikowany w zbiorze orzeczeń (...)) i w żaden sposób nie narusza zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k.”. Sąd orzekający wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jakim dowodom i w jakim zakresie dał wiarę, a jakim tej wiary odmówił i z jakich powodów. Sąd Odwoławczy w pełni podziela te ustalenia wobec czego nie ma potrzeby ich ponownego rozważania.

„Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego m.in. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4),

- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1)” – vide: postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 r. III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9.

Lp.

Zarzut

2

- obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 3 kpk poprzez brak rozpoznania wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z dnia 28.06.2025 r. o zwrócenie się przez Sąd Rejonowy w Jaśle do Szpitala (...) w J. z wnioskiem o wydanie dokumentacji medycznej oskarżonego - dokumentu obdukcji obrażeń ciała o jakich wyjaśniał oskarżony w czasie rozprawy dnia 27.06.2025 r. na okoliczność wykazania obrażeń jakich miał doznać oskarżony w związku z zachowaniem Z. Ś. względem jego osoby, a w konsekwencji celem wykazania, że w realiach niniejszego postępowania brak jest możliwości przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za czyn z art. 207 kk, z uwagi na fakt, że pokrzywdzona nie pozostawała w żaden sposób dłużna oskarżonemu

i miała stosować względem niego przemoc, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten należy uznać za częściowo zasadny, gdyż kwestię tę – czyli linię obrony oskarżonego – należało zweryfikować, co Sąd Odwoławczy uczynił dopuszczając powyższy dowód
z dokumentacji lekarskiej oskarżonego szpitala w J. /k. 342/. Natomiast absolutnie dowód ten nie ekskulpuje oskarżonego od zarzucanych mu czynów, o czym była już mowa wyżej, stąd nie ma potrzeby ponownego przytaczania powyższych kwestii / patrz punkt 2.1.1. uzasadnienia wyroku/.

„Działanie sprawcy pozostaje znęcaniem niezależnie od faktu, czy osoba, nad którą sprawca znęca się, sprzeciwia mu się i próbuje się bronić. Środki obronne stosowane przez taką osobę są bowiem usprawiedliwione, gdyż podejmowane są w obronie przed bezpośrednim bezprawnym zamachem na jej dobro” ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 marca 2016 r. II AKa 1/16 , LEX nr 2025618 ).

To oskarżony maił przewagę nad pokrzywdzonymi i nie można absolutnie mówić o jakimś „wzajemnym znęcaniu się małżonków”, jak to stara się nieudolnie udowodnić apelacja, skoro zachowanie oskarżonego było intencjonalne i zawierało ogromne natężenie złej woli wobec pokrzywdzonych.

Lp.

Zarzut

3

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 399 § 1 kpk w zw, z art. 6 kpk poprzez brak uprzedzenia stron o możliwości zmiany opisu czynu, co naruszyło prawo do obrony oskarżonego i uniemożliwiło odniesienie się do faktów nieuwzględnionych w akcie oskarżenia,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

„Ewentualna zmiana opisu czynu w czynie przypisanym w porównaniu z treścią czynu zarzucanego, o ile nie wiąże się z koniecznością dokonania zmiany w kwalifikacji prawnej czynu, nie pociąga za sobą obowiązku sądu pouczenia stron o możliwości takiej modyfikacji. Wynika to wprost nie tylko z treści art. 399 § 1 k.p.k., ale także z zestawienia tego przepisu z treścią art. 314 k.p.k. To ostatnie uregulowanie, mające wszak zastosowanie jedynie na etapie postępowania przygotowawczego, przewiduje konieczność wydania nowego postanowienia
o przedstawieniu zarzutów (w praktyce przyjmującego postać postanowienia o zmianie postanowienia o przedstawieniu zarzutów) w wypadkach - w omawianym tu zakresie - gdy należy podejrzanemu zarzucić czyn w zmienionej w istotny sposób postaci lub też gdy czyn ten należy zakwalifikować z surowszego przepisu. W tym więc zakresie organ prowadzący postępowanie przygotowawcze ma wobec stron obowiązek informacyjny, który przybiera postać sformalizowanego postanowienia, w sytuacji, gdy uznaje, że podejrzanemu należy zarzucić czyn w zmienionej w istotny sposób postaci. Ustawodawca w art. 399 § 1 k.p.k. takiej konieczności nie nakłada na sąd orzekający w postępowaniu sądowym, ograniczając obowiązek informacyjny jedynie do wypadku możliwej zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Jednoznaczny w swej treści art. 399 § 1 k.p.k., jak i wykładnia systemowa wewnętrzna, nakazują przyjąć, że możliwość - którą dostrzega sąd - zmiany opisu czynu, który ma być przypisany, w porównaniu z opisem czynu zarzucanego, nie pociąga za sobą obowiązku sądu uprzedzenia o możliwości takiej zmiany. Takiego kategorycznego obowiązku nie da się wywieść także z przepisu art. 16 § 2 k.p.k., czego oczekuje skarżący, gdyż przepis ten przewiduje, co prawda, w ramach zasady lojalności możliwość udzielania informacji uczestnikom postępowania, jednak dotyczyć ma ona, jak wyraźnie wskazano w tym przepisie, jedynie ciążących obowiązków lub przysługujących uprawnień. Ewentualna zmiana opisu czynu nie mieści się więc w przedmiocie tej regulacji”
( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2019r., III KK 553/17, LEX nr 2609153).

Zatem zarzut apelacji jest całkowicie bezzasadny.

Lp.

Zarzut

4

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 kpk poprzez niedostateczne wyjaśnienie dlaczego sąd uznał, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przypisanego jemu czynu - zarówno co do strony podmiotowej jak i przedmiotowej, jak również brak rzetelnego wskazania jakie fakty Sąd I instancji uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakiej w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także poprzez ogólnikowe i pobieżne uzasadnienie zaskarżonego wyroku pomijające okoliczności kluczowe dla sprawy,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

„Nie budzi wątpliwości, że skoro uzasadnienie wyroku sporządzone jest po wydaniu wyroku, to oczywistym jest, że jego treść nie może mieć wpływu na treść zapadłego wcześniej wyroku. Zgodnie z art. 455a k.p.k. nie jest możliwe uchylenie zaskarżonego apelacjami wyroku sądu pierwszej instancji z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.” ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2017 r., IV KK 130/17, LEX nr 2382427 ). Już z tego powodu zarzut apelacji jest częściowo chybiony.

W ocenie Sądu Odwoławczego uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób bardzo obszerny /k. 274-275/ dokonuje analizy zarówno strony podmiotowej jak i strony przedmiotowej zachowań oskarżonego, włącznie z formą winy oskarżonego. Ponadto wskazuje na to jakie dowody Sąd orzekający uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakiej w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, o czym była mowa już wyżej. Stąd ten zarzut apelacji na uwzględnienie nie zasługuje.

Lp.

Zarzut

5

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w sytuacji gdy wymierzenie kary łagodniejszej, w tym kary nieprzekraczającej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, spełniałoby cele prewencji ogólnej i indywidualnej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara łączna jaką wymierzył Sąd Rejonowy w Jaśle oskarżonemu to kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonego wnosi o wymierzenie mu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby w potocznym znaczeniu tego słowa - : „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( wyrok SN II KRN 189/94 OSNP. I Pr. Nr 5, poz. 18; porównaj również W. Grzeszczyk „ Kodeks postępowania karnego – komentarz”, Wyd. Praw. Lexis Nexis Warszawa 2003, str. 390-391, teza 7-8 ).

Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, a wyrok wydany wobec oskarżonego należy uznać za łagodny. Sąd orzekający w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał na okoliczności z art. 53§1 i 2 k.k. dotyczące sądowego wymiaru kary i dokonał szczegółowego ich omówienia /k. 276-277/. Odniósł się do skazań jednostkowych jak i kary łącznej. Należy zauważyć, że oskarżony J. Ś. popełnił czyny pomimo wcześniejszego pobytu w zakładzie karnym i odbycia kary pozbawienia wolności. Wymiar kary oskarżonemu dokonany został w granicach ustawy, uwzględnia znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień jego winy, a w zakresie kary łącznej popełnienie czynów podobnych i w nieodległym okresie czasu. Kary tej zatem nie można uznać jako kary rażąco surowej, której nie można by było zaakceptować i tylko wymierzone mu kary jednostkowe i kara łączna są w stanie osiągnąć cele kary w zakresie społecznego oddziaływania i w zakresie wychowawczym co do oskarżonego.

Stąd apelacja na uwzględnienie w omawianym zakresie nie zasługuje.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o orzeczenie wobec oskarżonego kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd I instancji zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego . Sąd orzekający uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Na podstawie tych dowodów Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny. Uzasadnienie wyroku logicznie przekonuje do zajętego przez Sąd Okręgowy stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć zawartych w wyroku. Wymierzona oskarżonemu kara jest karą sprawiedliwą.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak tego rodzaju okoliczności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Przeprowadzone postępowanie przed Sądem I instancji dało pełną podstawę do wydania wyroku skazującego oskarżonego za czyny znęcania. Postępowanie dowodowe było przeprowadzone w sposób podyktowany zasadą dochodzenia prawdy materialnej, w sprawie ustalono prawidłowy stan faktyczny sprawy, a brak jest podstaw do uchylenia wyroku z powodu bezwzględnych podstaw odwoławczych. Nie ma także możliwości zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów. Wymierzona oskarżonemu kara nie naruszają zasad sądowego wymiaru kary z art. 53 k.k. , zaś reakcję karną na zachowanie oskarżonego należy uznać za sprawiedliwą. Stąd zaskarżony wyrok jako słuszny i trafny należało w całości utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. – Kancelaria Adwokacka w J. kwotę 1.033,20 zł , obejmującą podatek VAT, za reprezentowanie z urzędu małoletniego E. Ś. w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.
o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm. ) Sąd Odwoławczy zwolnił w całości oskarżonego J. Ś. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa. Za takim rozstrzygnięciem przemawia fakt wymierzenia oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności i brak dochodów.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana