Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Janusz Szarek

Protokolant: Gabriela Zima

po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2025 roku w Krośnie

sprawy D. S. syna K. i B. ur. (...) w G.

obwinionego o wykroczenia z art. 94 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 39 ust.1 ustawy p.r.d.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lesku z dnia 14 maja 2025 roku, sygn. akt II W 33/25

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia w całości obwinionego D. S. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 196/25.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Lesku wyrokiem z dnia 14 maja 2025 r. sygn. akt II W 33/25 uznał obwinionego D. S. za winnego tego, że:

1. w dniu 16 stycznia 2025 roku około godziny 10:15 w miejscowości T., pow. (...), woj. (...), kierował na drodze publicznej pojazdem marki B. o nr. rej. (...) nie mając do tego uprawnień,

tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 94 § 1 kw

2. w miejscu i czasie opisanym w punkcie pierwszym kierując pojazdem marki B. o nr. rej. (...) nie korzystał z pasów bezpieczeństwa,

tj. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 Ustawy o prawie o ruchu drogowym .

Za czyny te wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1.500 (tysiąc pięćset) złotych.

W oparciu o art. 94 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 kw orzekł wobec obwinionego D. S. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 (sześciu) miesięcy.

Na podstawie §11 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2024 poz.763) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. – Kancelaria Adwokacka w L. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/00) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Ponadto na podstawie art. 119 kpw w zw z art 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.
z 1983r.nr 49 poz. 233 z.zm ) zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, w tym opłaty, a wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżył apelacja obrońca obwinionego zarzucając temu rozstrzygnięciu:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 34 k.p.w., art. 8 k.p.w. w zw. z art. 4, 5, 7 k.p.k.. - poprzez:

- brak obiektywizmu w ocenie dowodów zgromadzonych w toku przeprowadzonego postępowania,

- oparcie rozstrzygnięcia na selektywnie dobranych fragmentach materiału dowodowego pomimo iż uważna i kompleksowa analiza zgromadzonych dowodów wskazuje na dużą wątpliwość w zakresie poczynionych na jego podstawie ustaleń Sądu I. instancji;

-

dokonanie rozstrzygnięcia pomimo istniejących w niniejszej sprawie wątpliwości w sposób sprzeczny z zasadą „in dubio pro reo” i tym samym wydanie orzeczenia na niekorzyść obwinionego.

-

dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego oraz obiektywizmu, polegające na bezkrytycznym przyjęciu za w pełni wiarygodne zeznań funkcjonariuszy Policji, mimo że dokonali oni krótkotrwałej obserwacji osoby kierującej pojazdem i w trudnych warunkach atmosferycznych co
w oczywisty sposób wpływało na możliwość błędnej identyfikacji kierowcy pojazdu, a zatem wymagało szczególnej ostrożności i wnikliwości przy ocenie ich zeznań, której Sąd zaniechał;

-

dowolną ocenę wyjaśnień obwinionego, polegającą na odmowie przyznania im waloru wiarygodności wyłącznie z tego względu, że odpowiadały one jego linii obrony, bez dokonania rzetelnej i obiektywnej analizy ich treści
w kontekście całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego.

-

bezpodstawne odmówienie wiarygodności zeznaniom świadka G. P. - wyłącznie na podstawie ich osobistych relacji z obwinionym, bez wskazania konkretnych, obiektywnych powodów podważających ich relację, mimo że świadek ten zeznał że to on w tym czasie prowadził pojazd mechaniczny.

Co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mający na nie istotny wpływ,
a wyrażający się w uznaniu że:

1/ - obwiniony D. S. kierował pojazdem mechanicznym w dniu 16 stycznia 2025 roku, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego,
w szczególności z zeznań K. S., G. P. J. H. wynika, że pojazd ten prowadziła G. P..

II/- obwiniony kierował pojazdem mechanicznym, mimo że z zeznań świadków - w tym K. S., J. H. - wynika, iż obwiniony w czasie rozpoczęcia jazdy znajdował się na miejscu pasażera,
a co do czego Sąd dał im wiarę, lecz uznał, że do rzekomego przesiadania się z miejsca pasażera na miejsce kierowcy mogło dojść w odległości około 1,5 km od domu - co jednak nie znajduje żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym, a stanowi wyłącznie hipotetyczną rekonstrukcję zdarzeń, będącą w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

- pominięciu przy tym oczywistej nieracjonalności takiej wersji zdarzeń, która musiałaby zakładać, że obwiniony najpierw zasiadł na miejscu pasażera pod domem, następnie - w nieustalonym miejscu na trasie - przesiadł się
z miejsca pasażera na kierowcę, aby po minięciu patrolu Policji ponownie zmienić miejsce z G. P., co czyni taką wersję całkowicie niewiarygodną i nieznajdującą oparcia w żadnym z przeprowadzonych dowodów w sprawie.

Mając na uwadze powyższe powody, na podstawie art. 109 § 2 k.p.w.
w z zw. z art. 437 1 i 2 k.p.k. obrońca obwinionego złożył następujące wnioski:

1/ - wniosek główny

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie D. S. od zarzutu popełnienia przypisanego mu wykroczeń;

II/ - wniosek alternatywny

w przypadku uznania przez Sąd orzekający, iż brak jest możliwości zmiany - zgodnie z powyższym wnioskiem — zaskarżonego orzeczenia w oparciu
o zgromadzony w aktach sprawy materiał dowody — wniósł o uchylenie przedmiotowego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd I instancji wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiał dowodowy, na którym się oparł. W szczególności te dowody te to:

- zeznania świadków: sierż. K. K. (2) (k. 13-14, k. 45v – 46, nagranie 00:09:18), sierż. K. F. (1) (k. 9-10, k. 46, nagranie 00:16:46), K. S. (k. 59v, nagranie 00:01:51) i J. H. (k. 59v-60, nagranie 00:09:20)

- notatka urzędowa sporządzona przez sierż. K. K. (2) w dniu zdarzenia (k. 2),

- pismo Starostwa Powiatowego w L., Wydział Komunikacji i Transportu (k. 8),

- informacja o naruszeniach wpisanych do ewidencji kierujących pojazdami silnikowymi lub motorowerami naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 20),

-ale także częściowo wyjaśnienia obwinionego D. S. (k. 45-45v ) oraz zeznania świadka G. P. (k. 11-12, k. 46v, nagranie 00:25:11,).

W swoich rozważaniach Sąd Rejonowy w sposób jasny i przejrzysty wskazał dlaczego dowodom tym daje wiarę, a nadto dlaczego tej wiary odmawia wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadka G. P.. Ponadto wskazuje dlaczego nieprzydatne dla sprawy są zeznania K. S. i J. H.. Wszak „wyjaśnieniom obwinionego Sąd odmówił dania wiary uznając, iż stanowią jedynie linię obrony i nie mają przełożenia w materiale dowodowym. Co prawda świadkowie K. S. i J. H., którym Sąd dał wiarę potwierdzili, że widzieli obwinionego w samochodzie na miejscu kierowcy, jednakże ojciec obwinionego K. S. widział, że G. P. wsiada za kierownicę samochodu na podwórku przed domem, a przyjaciel obwinionego J. H. również widział go w okolicy jego domu na miejscu pasażera w godzinach rannych, nie mniej jednak zdarzenie miało miejsce 1,5 km od domu obwinionego, a więc była to wystarczająco duża odległość, aby zamienić się miejscami” /k. 69/ .

Z pełnym poszanowanie zasad procesowych określonych w art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. za wiarygodne Sąd uznał „zeznania świadków K. K. (2) i K. F. (1) albowiem opisują zdarzenia w taki sposób jak zostało przez nich zarejestrowane. Ich zeznania wzajemnie się pokrywają, są jednolite i nie zawierają elementów wskazujących na ich konfabulacje. Obaj funkcjonariusze Policji nie mieli wątpliwości co do tego, kto kierował pojazdem podczas mijania się
z radiowozem, wskazali na to, że zatrzymali się przy krawędzi jezdni, więc widzieli kierującego samochodem, nadto wskazali, że po zakończeniu kontroli drogowej samochód marki B. nie miał problemów z wyjazdem z pobocza. Powód wskazany przez obwinionego o rzekomym konflikcie z rodziną obwinionego ( odmowa w przeszłości wykonania naprawy samochodu K. K. (2) przez ojca obwinionego) w opinii Sądu jest niewystraczający, aby odmówić wiary ich zeznaniom” /k. 69/. Ponadto samochód obwinionego był w zasięgu ich wzroku przez cały czas , praktycznie od minięcia się do czasu kontroli.

Niezależnie od tego po rozpoczęciu kontroli drogowej przez policjantów świadek G. P. przyznała, iż z uwagi na ciężkie warunki drogowe samochodem kierował obwiniony, a nie ona / świadek K. K. k. 46,/, a obwiniony dawał jej do zrozumienia żeby mówiła inaczej, że to ona kierowała samochodem /k. 46 świadek K. F./.

„Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka G. P. uznając, iż nie polegają na prawdzie, są sprzeczne z uznanymi za wiarygodne
i obiektywne zeznaniami świadków K. K. (2) i K. F. (1) i służą jedynie podtrzymaniu linii obrony obwinionego, który jest jej partnerem. W ocenie Sądu, w przeciwieństwie do wersji świadków K. K. (2) i K. F. (1), wersja świadka G. P. nie znajduje logicznego uzasadnienia” /k. 70/. Zatem zeznania te zostały złożone przez świadka w sposób przemyślany, w celu uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenia przez obwinionego i są to zeznania fałszywe, które winny skutkować odpowiedzialnością karną świadka za złożenie fałszywych zeznań, co należy jasno i wyraźnie podkreślić
w sytuacji, gdy Sąd odwoławczy ma możliwość wypowiedzenia się na kanwie uzasadnienia wyroku.

„Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku” ( wyrok SN z dnia 6 stycznia 2004 r. V KK 60/03, LEX nr 104378 ). Wobec tego zarzut ten na uwzględnienie nie zasługuje.

Dodać do tego należy, iż zarzut apelacyjny naruszenia przepisu art. 5§1 k.p.k. ściśle wiąże się z zarzutem naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji z art. 7 k.p.k. podnoszonym przez obrońcę obwinionego we wniesionej apelacji. W szczególności obrońca zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wskazuje na szereg wątpliwości , które jego zdaniem zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego. Zasadę domniemania niewinności uzupełnia zatem zasada in dubio pro reo wyrażona w art. 5§2 k.p.k., bowiem stwierdzenie czy wątpliwości wystąpiły i czy daje się je usunąć czy też nie można stwierdzić dopiero przy ocenie dowodów.

Zasada in dubio pro reo ( art. 5§2 kpk ) nie ogranicza utrzymanej
w granicach racjonalności swobodnej oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem „ nie dających się usunąć wątpliwości”
w rozumieniu tego przepisu . W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może być mowy
o istnieniu wątpliwości, a tylko powstaje kwestia czy ustalenia te są poczynione prawidłowo czy błędnie ( porównaj: W. Grzeszczyk „ Kodeks postępowania karnego-komentarz”, Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 , str. 20, teza 7 i powołany tam wyrok SN z dnia 27 lipca 2000 r. IV KKN 532/99 niepubl. ).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie,
w której nie można mówić o naruszeniu zasad procesowych wyrażonych
w art. 7 k.p.k., art. 5§1 i 2 k.p.k. oraz wiążącej się z nimi zasady z art. 4 k.p.k. o czym była już mowa wcześniej , a tym samym istnieniu przesłanek odwoławczych z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się jednak do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” ( vide: SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58 ).

W świetle zebranego w sprawie i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że samochodem w dniu 16 stycznia 2025 r. w Terce około godziny 10:15 podczas rozmijania się z samochodem policyjnym kierował obwiniony D. S..

Reasumując, Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, a sama apelacja sprowadza się tylko do odmiennej oceny materiału dowodowego przez obrońcę obwinionego i jest jedynie polemiką ze słusznymi
i trafnymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd orzekający.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

W oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 17 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zwolnił w całości obwinionego D. S. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i opłaty za II instancję. d ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł, a nadto opłatę za II instancję.