Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Jarosław Krysa

Protokolant: Aleksandra Migacz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Krośnie - Gabrieli Wenc

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2019 roku w Krośnie

sprawy G. K. (1) , syna R. i S., ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwa z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 25 stycznia 2019 roku, sygn. akt II K 888/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  kosztami postępowania odwoławczego po ½ części obciąża oskarżonego G. K. (1) i oskarżycielkę posiłkową G. K. (obecnie Samborska), zwalniając jednocześnie w/w strony od opłaty za II instancję.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie rozpoznawał sprawę G. K. (1) oskarżonego o to, że w okresie od listopada 2014r. do lipca 2017r. w Ł. pow. (...), woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną G. K. w ten sposób, że wszczynał awantury domowe, w trakcie których używał wobec żony słów wulgarnych i obelżywych, krytykował, poniżał, groził jej pobiciem, a także ciągle niepokoił, potrącał, popychał a w szczególności w dniu 5 maja 2017r. popchnął swoją żonę G. K., która uderzyła barkiem o framugę drzwi doznając stłuczenia barku, po czym ponownie popchnął żonę, która upadając uderzyła twarzą w płytki, w wyniku czego doznała złamania zęba 11, stłuczenia barku oraz zasinienia kolan co spowodowało rozstrój jej zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała na czas do dni 7 trwający w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., ponad to w okresie od 5 maja 2017r. do lipca 2017r. uporczywie nękał swoją żonę wysyłając do niej wiadomości sms o treściach zawierających obrazę, szantaż i zastraszanie co wzbudziło u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia i istotne naruszenie jej prywatności, to jest o przestępstwo z art. 207§1 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy w Krośnie uznał oskarżonego G. K. (1) za winnego tego, że w dniu 5 maja 2017r. w Ł., pow. (...), woj. (...) popchnął swoją żonę G. K. (obecnie S.), która uderzyła barkiem o framugę drzwi doznając stłuczenia barku, po czym ponownie popchnął żonę, która upadając uderzyła twarzą w płytki, w wyniku czego doznała złamania zęba 11, stłuczenia barku oraz zasinienia kolan co spowodowało rozstrój jej zdrowia i naruszenie czynności narządów ciała na czas do dni 7 trwający w rozumieniu art. 157 § 2 k.k., tj. popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i za to na zasadzie art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych, ustalając jedną stawkę dzienną na kwotę 15 złotych. Na zasadzie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego G. K. (1) na rzecz pokrzywdzonej G. Samborskiej kwotę 1000 zł tytułem nawiązki w celu zadośćuczynienia za naruszenie czynności narządów ciała oraz doznaną krzywdę oraz na zasadzie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zsądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w łącznej kwocie 310 zł , a w tym opłatę w kwocie 150 zł a nadto zasądził od oskarżonego G. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej G. Samborskiej kwotę 2 376 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowionego w sprawie pełnomocnika.

Powyższy wyrok zaskarżony w całości na korzyść oskarżonego jego obrońca zarzucając temu wyrokowi :

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość jego czynu były wysokie, podczas gdy właściwa analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych czynu, a zwłaszcza sposobu i okoliczności popełnienia czynu, prowadzi do wniosku, że zarówno wina oskarżonego, jak i szkodliwość czynu były nieznaczne, a zatem że w niniejszej sprawie, wobec ziszczenia się pozostałych przesłanek zachodziły podstawy do warunkowego umorzenia postępowania względem oskarżonego.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że nawiązka orzeczona od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej jest jak najbardziej zasadna i adekwatna do doznanych przez pokrzywdzoną cierpień fizycznych i psychicznych, a przy tym pominięcie faktu, że pokrzywdzona bez wiedzy oskarżonego i jego zgody przelała ze wspólnych pieniędzy na swoje konto znaczne środki pieniężne jak również otrzymała od oskarżonego pieniądze na koszty leczenia stomatologicznego.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 427 § 1 KPK i art. 437 § 1 KPK, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania na okres jednego roku oraz odstąpienie od orzekania nawiązki na rzecz pokrzywdzonej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego G. K. (1) jest całkowicie nieuzasadniona.

Apelujący nie kwestionując ustaleń Sądu I instancji co do faktu dopuszczania się przez oskarżonego czynu z art. 157 § 2 k.k. w treści apelacji wyraża jedynie polemikę odnośnie stopnia winy i szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu.

Z powyższymi wywodami nie sposób się zgodzić albowiem Sąd Odwoławczy dokonuje w tym zakresie kontroli z punktu widzenia zaistnienia ewentualności rażąco surowego wymiaru kary. Tymczasem oskarżony G. K. (1) został skazany na karę grzywny w wysokości po przeliczeniu stawek dziennych - 1.500 zł. Wybór kary grzywny, ukształtowanie wysokości tej kary w żadnym razie nie może być uznane za rażąco surowe. Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem rażąco surowa kara to taka, która w sposób zdecydowany odbiega od kar przeciętnie orzekanych za danego rodzaju przestępstwa. Jest to innymi słowa, której wymiaru lub rodzaju w żaden sposób nie da się po prostu zaakceptować. Tymczasem wymierzenie kary grzywny w niskiej wysokości w żadnym razie nie jest kara surową za przypisany oskarżonemu czyn z art. 157 § 2 k.k. a już na pewno nie w stopniu rażącym. Wystarczy zauważyć, iż oskarżony dwukrotnie dokonał ataku na pokrzywdzoną powodując u niej rozliczne obrażenia ciała, w tym niewątpliwie bolesne dwukrotne stłuczenie barku oraz złamanie zęba. Przykładowo jedynie należy wskazać, iż karą rażąco surową w takiej sytuacji byłoby na przykład wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Sąd I instancji nie był zobligowany do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego.

Podobnie nie sposób przyjąć, iż nawiązka w kwocie 1.000 zł ma być ukształtowana w sposób niezasadnie wysoki. Wystarczy ponownie przypomnieć, iż G. K. (2) doznała licznych obrażeń ciała, w tym złamania zęba, a była przy tym dwukrotnie obiektem ataku ze strony oskarżonego.

Nie sposób w tym zakresie odnosić się do zarzutów apelacji, iż pokrzywdzona dokonała przelewu środków finansowych z rachunku wspólnego na swoje prywatne konto. Wystarczy dodać, iż strony pozostawały w związku małżeńskim, a zatem środki te objęte były wspólnością majątkową i pokrzywdzona mogła nimi również dysponować.

Należy końcowo dodać, iż nie są także zasadne zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, gdyż bezspornie zostało ustalone, iż z uwagi na wzajemność zachowań stron nie doszło do popełnienia przestępstwa znęcania przez oskarżonego a jedynie opisanego wyżej czynu z art. 157 § 2 k.k.

Sąd Odwoławczy orzekła w oparciu o treść art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k.