Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Lipiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Kalisz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Krośnie - Barbary Piotrowicz

po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2019 roku w Krośnie

sprawy A. W. s. M. i E. ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 19 lutego 2019 roku, sygn. akt II K 41/19

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od oskarżonego A. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym i opłatę za II instancję w kwocie 120 zł /sto dwadzieścia złotych/.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2019 r. sygn. akt II K 41/19 Sąd Rejonowy w Krośnie :

I. uznał oskarżonego A. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w akcie oskarżenia, tj. w dniu 27 listopada 2018 r. na ul. (...) w K., woj. (...) kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki K. R. o nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości (I badanie- 1,02 mg/l; II badanie – 1,07 mg/l; III badanie – 1,06 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), a stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. i za to na mocy art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i § 1a k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazał go na karę 5 (pięć) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II. na mocy art. 42 § 2 k.k. oraz art. 63 § 4 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat, zaliczając na poczet tego środka okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 27 listopada 2018 r.,

III. na mocy art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

IV. na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 2 ustawy z dn. 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego A. W. koszty sądowe w kwocie 210 (dwieście dziesięć) złotych, w tym opłatę w kwocie 120 (sto dwadzieścia) złotych na rzecz Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonego A. W., który zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. poprzez jego niewłaściwą wykładnię tj. nie wzięcie pod uwagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów polegające na ukształtowaniu przez Sąd przekonania o wysokim stopniu wytworzonego przez oskarżonego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i dokonanie tejże oceny w sposób dowolny.

II. obrazę prawa materialnego, a to:

1. art. 53 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwą wykładnię nie uwzględniając stopnia społecznej szkodliwości czynu, celu zapobiegawczego i wychowawczego w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a przez to uznanie, iż wina oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu są znaczne co miało zasadniczy wpływ na wynik sprawy,

2. art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, a tym samym niesłuszne nie orzeczenie wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania mimo zaistnienia ku temu wszystkich przesłanek tj. nie budzące wątpliwości okoliczności popełnienia przestępstwa, uprzednia niekaralność i postawa sprawcy, która wskazuje, iż jest on świadom swojego karygodnego zachowania, jego właściwości i warunki osobiste (oskarżony zawodowo pracuje jako kierowca, w ciągu wieloletniej kariery nigdy nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym) oraz dotychczasowy sposób życia oskarżonego czyli nie uznania przez Sąd tego, że byłoby to wystarczające dla zapobieżenia popełnienia przez oskarżonego innego przestępstwa oraz do przestrzegania przez niego porządku prawnego

III. Rażącą niewspółmiemość kary orzeczonej względem oskarżonego:

1. tj. kary 5 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, gdy wystarczającym byłoby orzeczenie warunkowego umorzenia postępowania na okres 1 roku,

2. Rażącą niewspółmiemość kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym w rażąco nadmiernej wysokości tj. na okres 4 lat, z naruszeniem zasad zarówno prewencji ogólnej, jak i szczególnej, a nadto nie uwzględniające należycie stopnia zawinienia sprawcy, jak i jego postawy po popełnieniu przestępstwa oraz w toku postępowania przygotowawczego i sądowego oraz jego warunków osobistych, gdzie wystarczającym byłoby umorzenie postępowania i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres 1 roku.

3. Nie wzięcie pod uwagę trudnej sytuacji materialnej oskarżonego i wymierzenie mu rażąco niewspółmiernej kary w stosunku do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów polegającą na orzeczeniu świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, gdyż z uwagi na zatrzymanie prawa jazdy w dniu 27.11.2018 r. oskarżony stracił możliwość zarobkowania, a w niniejszym przypadku wystarczającym byłoby umorzenie postępowania i nie nakładanie kary finansowej na oskarżonego.

Wskazując powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o :

1. zmianę zaskarżonego wyroku uznając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czyny i na podstawie art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. prowadzone przeciwko oskarżonemu postępowanie karne warunkowo umorzyć na okres próby 1 roku, tym samym odstąpić od orzeczenia wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych ewentualnie o orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres 1 roku z pozostawieniem uprawnienia do prowadzenia pojazdów pozostałych kategorii a, przede wszystkim C+E, dzięki którym oskarżony zarabia na życie,

2. Nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania, przez wzgląd na trudną sytuację finansową i życiową, gdyż wraz z zatrzymaniem praw jazdy oskarżonego stracił on możliwość zarobkowania,

3. Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

4. Zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego kosztów postępowania wg norm przepisanych

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Odwoławczy w całości popiera bowiem ustalenia faktyczne oraz ich ocenę prawną dokonaną przez Sąd I instancji.

Stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości, bowiem oskarżony został zatrzymany na gorącym uczynku przestępstwa podczas kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, iż Sąd I instancji niewłaściwie ocenił stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, a w konsekwencji nie posłużył się konstrukcją warunkowego umorzenia postępowania. Zresztą, Sąd I instancji odniósł się do tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Stanowisko to zasługuje w całości na akceptację ze strony Sądu Odwoławczego. Słusznie Sąd I instancji ocenił, że zarówno stopień winy oskarżonego jest wysoki, jak i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu jest wysoki. Oskarżony miał pełną świadomość tego, że spożywał alkohol, a mimo tego zdecydował się na kierowanie samochodem po drodze publicznej znajdującej się w centrum miasta. Nadto trzeba podkreślić, iż oskarżony miał ponad 2 promile alkoholu we krwi, a zatem nie można przyjąć, iż jego stan nietrzeźwości był niewielki, co ewentualnie mogłoby uzasadniać sięgnięcie po instytucję warunkowego umorzenia postępowania. Nadto, jak słusznie wskazał Sąd I instancji oskarżony był zatrudniony jako kierowca, a zatem tym bardziej jego postawa zasługuje na napiętnowanie. Od zawodowego kierowcy tym bardziej wymagane jest bowiem przestrzeganie obowiązujących zasad w ruchu drogowym.

Trzeba podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające lub zmniejszające winę oskarżonego. Słusznie Sąd I instancji uznał iż oskarżony swoim zachowaniem stworzył realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, czy że – jak twierdzi - miał do przejechania niewielką odległość nie oznacza, że są to wystarczające okoliczności by sprawę warunkowo umorzyć. Oskarżony miał możliwość bowiem zdecydować, żeby tę niewielką odległość przebyć pieszo, a jednakże tego nie uczynił. Musi zdawać sobie sprawę, iż poruszając się samochodem w stanie nietrzeźwości nie tylko sam może ucierpieć na skutek wypadku, ale - co istotne – stwarza zagrożenie dla innych uczestników ruchu, nieświadomych zagrożenia z jego strony. W ocenie Sądu Odwoławczego absolutnie nie zasługuje na zaakceptowanie stanowisko skarżącego, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość jego czynu nie są znaczne.

Mając to na uwadze należy stwierdzić, iż zarówno wymierzona oskarżonemu kara, jak i środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 4 lat jest jak najbardziej uzasadniona i odpowiada wszystkim dyrektywom wymiaru kary. Nadto trzeba także podkreślić iż świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej orzekane jest na mocy art. 43a § 2 k.k. obligatoryjnie, zaś jego minimalna wysokość wynosi 5.000 zł. Nie można zatem uznać za zasadny zarzutu zawartego w apelacji, iż Sąd I instancji nie wziął pod uwagę trudnej sytuacji majątkowej oskarżonego orzekając powyższe świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną. Na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego A. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym opłatę za II instancję w kwocie 120 zł.