Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 142/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w L. VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w U.
z dnia 10 stycznia 2024 r. sygn. akt VI K 151/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

A. P. (1)

Dotychczasowa karalność oskarżonego, odbywanie przez niego aktualnie kary pozbawienia wolności.

karta karna, odpis wyroku Sądu Re-jonowego w J.-wiu z dnia 30.06.
2023 r. II K 1438/18

214-228,210-212

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

karta karna, odpis wyroku Sądu Rejonowego w J.-sławiu z dnia 30.06.2023 r. II K 1438/18

Są to dowody w postaci prawomocnego orzeczenia skazującego oskarżonego na karę pozbawienia wolności, którą aktualnie odbywa, a także informacje z rejestru państwowego. Wiarygodność tych dokumentów nie może budzić wątpliwości.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego
w sprawie - zaskarżonego obecną apelacją wyroku - który to błąd miał zasadniczy wpływ na jego treść a polegający przede wszystkim na błędnym ustaleniu - przyjęciu , że :

- w dniu 28 maja 2023r. w U. gm. L., pow. (...) woj. (...) w ruchu lądowym na drodze publicznej prowadziłem pojazd mechaniczny marki (...) nr rej. (...) czym miał nie stosować się do środka karnego
w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku od dnia 14.04.2023r.do 14.04.2024r.orzeczonego prawomocnym Wyrokiem Sądu Rejonowego w G. - III Wydziału Karnego sygn. akt III K 129/23 z dnia 07 marca 2023 roku oraz do decyzji Starosty (...) z dnia 11.03.2020 r. znak K.5430.11.24.2018 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kat. AM , BI , B doręczonej dnia 13 marca 2020r. i uznanej za prawomocną - podczas gdy faktycznie nie kierował w dniu w/w tj. 28 maja 2023 r. samochodem marki B. (...) nr rej.(...) w U. - tak jak podał to w jego wyjaśnieniach odczytanych mu na rozprawie - w których podał będąc przesłuchiwanym w postępowaniu przygotowawczym - w KP w T. w dniu 08.09.2023 roku - k.29- dla potrzeb KPP U.- że w dniu 28 maja 2023r nie kierował samochodem m-ki B. nr rej.(...) - nie został zatrzymany przez Policję gdyż w tym dniu nie był w miejscowości U.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne na podstawie zeznań świadków J. G. /k. 5, 63/ i J. P. /k. 19, 70/ nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że oskarżony A. P. (1) w dniu 28 maja 2023r. w U. gm. L., pow. (...) woj. (...) w ruchu lądowym na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki (...) nr rej. (...) czym nie stosował się do środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku od dnia 14.04.2023r.do 14.04.2024r. orzeczonego wobec niego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w G. - III Wydziału Karnego sygn. akt III K 129/23 z dnia 07 marca 2023 roku oraz do decyzji Starosty (...) z dnia 11.03.2020 r. znak K.5430.11.24.2018 o cofnięciu uprawnień do kierowania po jazdami silnikowymi w zakresie kat. AM , BI , B.

Świadek J. G. wylegitymował oskarżonego na podstawie dowodu osobistego oraz podał okoliczności związane z zatrzymaniem samochodu prowadzonego przez oskarżonego. Fakty te potwierdził świadek J. P.. Ponadto dane internetowe dotyczące logowanie się telefonu oskarżonego /k. 55-58/ w sposób jednoznaczny wskazują na to, że miejscu i czasie kiedy doszło do zatrzymania samochodu oskarżonego przez funkcjonariuszy Straży Granicznej przebywał on w U. i w tej okolicy. Zatem jego wyjaśnienia, w których temu zaprzecza zostały złożone jedynie na użytek tego procesu, w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Reasumując, Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, a sama apelacja sprowadza się tylko do odmiennej oceny materiału dowodowego przez oskarżonego i jest jedynie polemiką ze słusznymi i trafnymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd orzekający (porównaj: SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58 ). Dlatego też apelacja oskarżonego nie mogła być w tym zakresie uwzględniona .

Lp.

Zarzut

2

Obrazy przepisów postępowania karnego mającej zasadniczy wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku a w szczególności przepisu art.7 k.p.k.- poprzez przekroczenie dyspozycji tego przepisu gdzie Sąd I instancji wbrew oczywistym dowodom iż nie dopuścił się zarzucanego mu czynu - przy braku dowodów wiarygodnych - które wykazałyby dopuszczenia się przez niego przypisanego mu czynu
i bez przeprowadzenia koniecznych w takiej sytuacji w sprawie dowodów w postaci konfrontacji oskarżonego ze świadkami,
a przynajmniej czynności okazania go świadkom - skazał go i to wyjątkowo surowo - które to uchybienia Sądu I Instancji stanowią obrazę przepisów art. 173 k.p.k., obrazę art. 172 k.p.k. - wobec sytuacji gdzie podał przecież w wyjaśnieniach, że w dniu 28 maja 2023 r.
w ogóle nie był w U. , gdzie bez przeprowadzenia przez Sąd koniecznego okazania jego osoby świadkom w warunkach wymaganych przepisem art. 173 k.p.k. - brak wykonania takiej czynności procesowej przez Sąd I Instancji - to oczywista obraza w/w przepisów k.p.k.- a także przepisu art. 9 par. l k.p.k. w zw. z art. 366 par. 1 k.p.k .mająca zasadniczy wpływ na treść wydanego w tej sprawie wyroku jak również brak przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy mną i świadkami - w rozumieniu i na podstawie art. 172 k.p.k. to obraza tego przepisu mająca zasadniczy wpływ na treść wydane go wobec mnie wyroku - wyroku bardzo surowego i oczywiście niesprawiedliwego , wydanego z licznymi uchybieniami procesowymi Sądu I Instancji - którego dalsze działania o czym w dalszej części apelacji - miały na celu pozbawienia go wbrew przepisom prawa - zarówno realizacji prawa do obrony w postępowaniu I instancyjnym jak i pozbawienie go możliwości złożenia apelacji od niesłusznego , pozbawionego podstaw faktycznych jak i prawnych wydanego wobec mnie wyroku,

- dalsze naruszenia przepisów postępowania karnego Sądu I I.-cji mające zasadniczy wpływ na treść wyroku - były tego rodzaju
i polegały na tym - że po złożeniu przez niego w dniu rozprawy sądowej - tj. 17 listopada 2023r. wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu - z uzasadnieniem iż nie stać mnie na koszty obrony z wyboru i wniosku o odroczenie rozprawy - Sąd nie uwzględnił wniosku o odroczenie rozprawy - prowadził rozprawę i nie wydał w tym dniu żadnego orzeczenia w formie postanowienia odmawiającego czy uwzględniającego złożony przeze niego wniosek - o ustanowienie mu obrońcy z urzędu po czym przerwał Sąd rozprawę - do dnia 29 grudnia 2023r. godz. 09:45 następnie doręczył mu Sąd I Instancji w dniu 23.12.

postanowienie z dnia 11.12.2023r. o nie uwzględnieniu jego wniosku o ustanowienie mu obrońcy z urzędu - na które w dniu 29.12.2023r. tj. w ustawowym terminie złożył przysługujące mu zażalenie - po czym w dniu 9 stycznia 2024r. SR w L. w osobie drugiej Sędzi - utrzymał w mocy postanowienie z dnia 112.2024 roku - odmawiające mu ustanowienia obrońcy z urzędu- które zostało mu doręczone wiele dni później - dokładnie w dniu 27.01.2024 roku i jak się w znacznie późniejszym okresie dopiero dowiedziałem - po wydaniu wobec niego wyroku w Sądzie I Instancji -który zapadł - dnia 10 stycznia 2024 roku o którym to terminie nie był w ogóle powiadomiony przez Sąd, gdzie w sytuacji gdy nie był obecny na rozprawie w dniu 29.12.2023r. - to o terminie następnej rozprawy -na której doszło do wydania i ogłoszenia wyroku - Sąd miał obowiązek zawiadomić go - czego nie zrobił - uchybiając rażąco artykułowi 378a par. 2 k.p.k. - która to obraza tego przepisu miała istotny wpływ na treść wydanego w tej sprawie wyroku tym bardziej wobec jego ustawowych uprawnień z art.378 par 3 k.p.k. - których Sąd I Instancji całkowicie go pozbawił nie zawiadamiając o rozprawie - na której jak się okazało doszło w niej do wydania wyroku - tj. w dniu 10 stycznia 2024r. o którym to terminie nie zawiadomił go Sąd a nie był obecny na rozprawie w dniu 29.12.2023r. - dlatego też winien Sąd zawiadomić go o nowym terminie - który jak się okazało znacznie później - był to termin 10 stycznia 2024 roku o którym nic nie wiedział i nikt o nim go nie zawiadomił, przy których to wyżej przedstawionych zarzutach - praktycznie działań Sądu I Instancji - pozbawiających go możliwości obrony w tej sprawie - poddaje pod ocenę Sądu Odwoławczego - jak ocenić postępowanie Sądu Instancji - który 9.01.2024r.wydaje postanowienie w tej sprawie utrzymujące w mocy zaskarżone przez niego postanowienie z dnia 11 grudnia 2023roku o odmowie ustanowienia mu obrońcy z urzędu w sprawie i nie doręczając mu tego postanowienia z dnia 9 stycznia 2024 roku - wydaje w dniu następnym tj.10 stycznia 2024 roku -wyrok skazujący wobec go - to jawnie bezprawne działania Sądu Instancji - jak można wydać wyrok skazujący na terminie rozprawy w dniu - 10 stycznia 2024 roku - nie zawiadamiając go w ogóle o tym terminie a po wydaniu wyroku skazującego -doręczyć mu dopiero w dniu 27.01.2024r. postanowienie o nie uwzględnieniu mojego zażalenia na postanowienie Sądu I Instancji z dnia 11.12.2023 roku - które to w/w działania Sądu I Instancji oznaczają pozbawienie go- oskarżonego możliwości realizacji prawa do obrony w sposób oczywisty - wymowne jest to w tej sprawie i poddaje pod ocenę Sądu Odwoławczego - że w sytuacji gdy Sąd I Instancji na rozprawę z dnia 17.11.2023 r. przerwał ją i wyznaczył nowy termin rozprawy na dzień 29.12 2023r. na której nie był obecny a następnie na rozprawie tej na której go nie było tj.29.12.2023r. - zdecydował o rozprawie w dniu 10 stycznia 2024r.- czy o ogłoszeniu wyroku mającym nastąpić w dniu 10.01.2024r. o którym to terminie jw. w ogóle go nie powiadomił - to powstaje pytanie skąd i na jakiej podstawie Sąd I Instancji miał wiedzieć - czy wiedział że postanowienie w postępowaniu zażaleniowym na odmowę ustanowienia mu obrońcy z urzędu - zostanie wydane przed datą 10 stycznia 2024roku tj. przeddzień ogłoszenia wyroku - to wprost zdumiewające i niemożliwe do uwierzenia a przy tym jak możliwe jest wydawanie wyroku - bez zawiadomienia o terminie jego ogłoszenia - gdy nie był przecież na rozprawie poprzedzającej przed wyznaczanym terminem daty ogłoszenia wyroku i jak możliwe jest zakończenie sprawy karnej wydaniem wyroku skazującego- przed doręczeniem mu postanowienia o nie uwzględnieniu jego zażalenia na odmowę ustanowienia mi obrońcy z urzędu ,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku należy podnieść, że zarzut ten jest bezzasadny. Wbrew stanowisku oskarżonego, przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Orzekający nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice swobodnej sędziowskiej oceny,
a także nie zawiera istotnych błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna
z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym musi korzystać z ochrony zagwarantowanej jego treścią.

Przypisując oskarżonemu sprawstwo zarzucanego mu czynu Sąd Rejonowy oparł się na dowodach, którym w sposób uprawniony przyznał walor wiarygodności, a to : zeznaniach świadków J. G., J. P., danych od operatora P4, odpisu wyroku Sądu Rejonowego w G. sygn. akt III K 129/23, odpisie decyzji Starosty (...), umowie dzierżawy pojazdu /k. 134 uzasadnienie wyroku/.

Przede wszystkim w pełni zasadnie Sąd orzekający zdyskredytował wiarygodność wyjaśnień oskarżonego nie przyznającego się do zarzutu aktu oskarżenia. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył on popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa /k. 62-63, 28/ stwierdzając, iż to nie on prowadził samochód w dniu 28 maja 2023 r. w U.. Ocena jego wyjaśnień została w sposób wyczerpujący przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku /k. 134v/ i Sąd Odwoławczy w całości ocenę tę podziela, stąd nie ma potrzeby jej powielania. W tym miejscu jedynie dodać należy, że oskarżony zbyt dużą wagę przykłada do dowodu ze swoich wyjaśnień, zapominając go skonfrontować z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, przedstawionymi powyżej. Wpływ wyjaśnień oskarżonego na wynik postępowania karnego jest bezsporny i Sąd orzekający w sposób przewidziany prawem procesowym dowód ten ocenił. Jednak obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów, ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, a o wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego decyduje ich treść, w konfrontacji
z innymi dowodami.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego m.in. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4),

- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1)” – vide: postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 r. III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9.

Mając na uwadze powyższe apelacja obrońcy oskarżonego w omawianym zakresie na uwzględnienie nie zasługuje.

Nie doszło też w sprawie do naruszenia przepisu art. 172 k.p.k.. „ Art. 172 k.p.k. nie nakłada na organy procesowe żadnego obowiązku. Daje jedynie podstawę przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy osobami przesłuchiwanymi, a także określa sytuację, w której jest ona niedopuszczalna. Konfrontacja jest zatem czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych. Powinien to zrobić wówczas, gdy może się to przyczynić do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego” (postanowienie SN z dnia 29 maja 2008 r.. V KK 99/08, LEX nr 435313 ). Skoro Sąd I instancji nie widział podstaw do konfrontacji, to zarzut ten jest bezzasadny. Także w tym zakresie nie można skutecznie z powyższych względów postawić zarzutu z art. 366 k.p.k.

W świetle zebranego materiału dowodowego nie było też podstaw do okazywania oskarżonego świadkom – funkcjonariuszom Straży Granicznej. Na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 r. świadek J. G. poznał oskarżonego przebywającego na sali rozpraw skoro zeznał następująco: „wiem, że ten Pan prowadził pojazd bez uprawnień. Nie potrafię powiedzieć kiedy to było” /k. 63/. Poza tym świadek ten podaje szczegóły związane z kontrolą, a w szczególności fakt wylegitymowania oskarżonego z dowodu osobistego i przyczynę zatrzymania do kontroli – rozmowa w czasie jazdy przez telefon komórkowy. Potwierdza to także świadek J. P. /k. 19, 70/, który stwierdza, że oskarżony „mówił też, że Policja już go zatrzymywała za podobne wykroczenia i że wpada za takie głupoty” /k. 19/. Jako przyczynę zatrzymania samochodu oskarżonego podał korzystanie przez niego z telefonu komórkowego w czasie jazdy /k. 19/.

Potwierdzają to wspomniane dane z logowania telefonu oskarżonego /k. 55-58/. Wobec powyższego nie było potrzeby okazywania oskarżonego w tym stanie dowodów.

Na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 r. oskarżony złożył wniosek o ustanowienie mu obrońcy z urzędu nie przedkładając żadnych dokumentów potwierdzających jego sytuacje materialną , rodzinną i uzyskiwane dochody /k. 62/. Oskarżony został wezwany na tej rozprawie
o przedłożenie w/w dokumentów, a Sąd orzekający był uprawniony do prowadzenia rozprawy
w myśl art. 338b§2 k.p.k. Pomimo upływu zakreślonego terminu do przedłożenia tych dokumentów nie uzupełnił wniosku o ustanowienie obrońcy z urzędu, co było podstawą do wydania w dniu 11 grudnia 2023 r. postanowienia o odmowie ustanowienia obrońcy z urzędu /k. 67/. Rozpoznanie zażalenia oskarżonego na to orzeczenie nastąpiło przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji bo w dniu 9 stycznia 2024 r. /k. 79/, stąd także nie można mówić
o pozbawieniu oskarżonego prawa do obrony, skoro z przyczyn od niego zależnych nie uzupełnił on na wezwanie Sądu złożonego wniosku o ustanowienie mu obrońcy z urzędu.

Ponadto na rozprawie w dniu 17 listopada 2023 r. przewodniczący zarządził przerwę w rozprawie do dnia 29 grudnia 2023 r. o czym oskarżony będący obecny na rozprawie doskonale wiedział, zatem nie może czynić zarzutu pozbawienia go prawa do obrony skoro nie stawił się na rozprawę w dniu 29 grudnia 2023 r. W tym miejscu należy dodać, że udział w rozprawie oskarżonego jest jego prawem, ale nie jest obowiązkowy. Sąd nie miał też obowiązku zawiadamiania oskarżonego o terminie odroczenia wydania wyroku w sprawie na dzień 10 stycznia 2024 r. /k. 71/, stąd zarzut apelacji w opisanym zakresie jest oczywiście bezzasadny.

Zatem apelacja w opisanym zakresie nie może być uwzględniona wobec jej całkowitej sprzeczności z obowiązującymi przepisami, na których rzekome naruszenie powołuje się.

Lp.

Zarzut

3

Rażącej niewspółmierności kary oraz nieuzasadnione orzeczenie wobec niego środka karnego w wymiarze aż 3 lat - ze stanowiskiem Sądu I Instancji - dla tak surowego potraktowania go i tak surowego wymiaru kary oraz środka karnego - stanowiskiem podanym w na przedostatniej stronie uzasadnienia wyroku - nieznanym polskiemu prawu procesowemu - że okolicznością obciążającą go jest brak jakiejkolwiek skruchy w świetle zdaniem tegoż Sądu ewidentnych dowodów obciążających - gdzie przepis art. 53 k.k. - nie podaje takiej podstawy jaką powołał Sąd wobec niego - co świadczy niewątpliwie o nieprawidłowości orzekania Sądu I Instancji nie mającego nic wspólnego z obowiązującymi przepisami prawa w w/w zakresie po - wołanym w apelacji - w zakresie wymiaru kary - z przyczyn j.w. co odbiera w taki sposób , że ma się przyznawać do postawionego zarzutu a jeżeli tego nie zrobi - to ocenione jest przez Sąd przeciwko niemu - jako okoliczność obciążająca a to po prostu poddaje pod ocenę Sądu Odwoławczego-tak jak i to co zrobił Sąd I Instancji wobec niego - po wydaniu wyroku - kiedy odmówił przyjęcia jego wniosku o uzasadnienie wyroku - pomimo że taki został prawidłowo przez niego złożony - w terminie i znajdował się w aktach sprawy - przy czym - dopiero postanowienie Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 23 lutego 2024roku Sygn. akt II Kz 43/24 - spowodowało powstrzymanie Sądu I Instancji od bezprawnego traktowania go - jako prawomocnie skazanego w tej sprawie bowiem Sąd I Instancji - pomimo nieprawomocności wydanego w dniu 10 stycznia 2024 roku przez siebie wyroku wszczął i prowadził postępowanie wykonawcze wobec niego z tego w/ /w wyroku a to niedopuszczalne i wykazujące w jaki sposób w Sądzie I Instancji został potraktowany w tej sprawie oraz jak stosowane jest prawo przez S. prowadzącą tą sprawę w I Instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby w potocznym znaczeniu tego słowa - : „rażąco” niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( wyrok SN II KRN 189/94 OSNP. I Pr. Nr 5, poz. 18; porównaj również W. Grzeszczyk _ „ Kodeks postępowania karnego – komentarz”, Wyd. Praw. Lexis Nexis Warszawa 2003, str. 390-391, teza 7-8 ).

Wymierzoną oskarżonemu karę nie można uznać za rażąco surową, w stopniu nie dającym się zaakceptować, tak w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary zasadniczej 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, jak i orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Nawet jeśli brak skruchy ze strony oskarżonego błędnie zostało poczytane przez Sąd orzekający jako okoliczność obciążająca, to dotychczasowa karalność oskarżonego /k. 214-228,210-212 / i jego droga życiowa dają podstawę do przyjęcia, że brak jest po jego stronie prognozy kryminologicznej pozwalającej na orzeczenie wobec niego kary grzywny lub ograniczenia wolności. Wielokrotna karalność oskarżonego nie powoduje u niego zmiany postępowania na lepsze. Stąd apelacja także w tym zakresie na uwzględnienie nie zasługuje.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku sądu I instancji w zaskarżonej jego części tj. w jego punktach I.,II.,III.,IV. poprzez uniewinnienie mnie od zarzutu popełnienia czynów z art.244 kk i art.180a kk w zw. z art. 11 par.2 kk , obciążenie kosztami postępowania za II Instancję Skarbu Państwa,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek ten jest bezzasadny, albowiem Sąd Orzekający przeprowadzając w sprawie postępowanie dowodowe dokonał oceny dowodów zgodnej z zasadą swobodnej oceny dowodów i na podstawie tych dowodów dokonał słusznych i trafnych ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie oskarżonemu popełnienie przestępstw z art. 244 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. Stąd brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Wniosek

O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I Instancji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie zaistniały przesłanki do uchylenia wyroku w trybie art. 437§2 k.p.k., zaś w sprawie nie ma potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego od początku.

Wniosek

Na podstawie przepisu art. 440 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I Instancji na jego korzyść niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów - wobec podstawy z tego przepisu prawa - że utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

„Rażąca niesprawiedliwość orzeczenia nie może być przedmiotem zarzutu formułowanego
w zwyczajnym środku odwoławczym, a co równie istotne nie jest też samodzielną przyczyną odwoławczą i może występować wyłącznie obok przyczyn wymienionych w art. 438 k.p.k. Zatem dopiero w sytuacji, gdy w środku odwoławczym nie podniesiono żadnego zarzutu, którego uwzględnienie pozwoliłoby na uchylenie lub zmianę rażąco niesprawiedliwego orzeczenia, sąd odwoławczy jest zobowiązany do orzekania z urzędu na podstawie art. 440 k.p.k. przy stwierdzeniu takich uchybień, które rażąco naruszają poczucie sprawiedliwości. Z kolei jeżeli autor apelacji formułuje zarzuty wskazane w art. 438 k.p.k., w związku z którymi utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, to sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a nie niezależnie od nich, i nie stosuje wówczas normy z art. 440 k.p.k.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 lipca
2017 r., II AKa 216/17, LEX nr 2614006 ).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, w której brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary z art. 438 pkt 4 k.p.k., zaś Sąd Odwoławczy nie widzi podstaw do orzekania w tym zakresie niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, na podstawie dowodów zebranych w sprawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć. Ponadto orzeczona oskarżonemu kara zasadnicza i środek karny są wymierzone zgodnie z zasadami wymiaru kary, wobec czego wyrok uznać należy za słuszny i trafny także w zakresie kary i środka karnego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd Odwoławczy zwolnił w całości oskarżonego A. P. od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty z uwagi na jego sytuacje materialną, brak dochodów w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana