Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 74/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 12 grudnia 2024 r. sygn. akt II K 256/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. L.

ocena wiarygodności zeznań T. L. i ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu

Zaświad-czenia, opinie psycholo-giczne, korespon-dencja stron, transkry-pcje nagrań, wyrok rozwodo-wy i inne stanowią-ce załączniki do apelacji

326-390

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zaświadczenia, opinie, korespondencja stron, transkrypcje nagrań , wyrok rozwodowy i inne stanowiące załączniki do apelacji

Z opinii psychologicznej oraz zaświadczeń dotyczących małoletniego I. L. wynika, iż chłopiec objęty został wsparciem psychologicznym z uwagi na trudne zachowanie chłopca, nie radzenie sobie z emocjami, nie pogodzenie się z rozstaniem rodziców. Jego stan uległ jednakże poprawie w związku z kontynuowaną terapią psychologiczną, jak i innymi podejmowanymi działaniami terapeutycznymi.

Z zapisu korespondencji pomiędzy stronami wynika, iż oskarżona i pokrzywdzony pozostają w konflikcie i mają problemy z komunikowaniem się bez zbędnych emocji czy wyrażania wzajemnych pretensji.

Z wyroku Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 18 października 2024 r. sygn. akt I C 617/22 wynika, że oskarżyciel posiłkowy został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, miejsce zamieszkania dziecka zostało ustalone przy matce, zaś ojciec ma prawo do kontaktów w dwa weekendy w miesiącu oraz dodatkowo w święta, wakacje, ferie, urodziny itp. (bardzo szczegółowo w wyroku określone).

Z załączonych nagrań i ich transkrypcji wynika, iż strony pozostawały w konflikcie i nie potrafiły się dogadywać, a ponadto w swój konflikt angażowały (pośrednio lub bezpośrednio) dziecko.

Część nagrań dotyczy kwietnia 2022 r. i oskarżona zarzuca w nich pokrzywdzonemu, że ją śledzi i podsłuchuje.

Nadto, w oświadczenie z dnia 4 września 2024 r. wychowawczyni I. L. przyznała, że pokrzywdzony T. L. miał powiedzieć w jej obecności o oskarżonej, że jest osobą karaną.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niewszechstronne rozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez:

i. niedostatecznie wnikliwe rozpatrzenie wyjaśnień oskarżonej A. L. w świetle pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie i uznanie wyjaśnień oskarżonej za częściowo niewiarygodnych (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), podczas gdy wyjaśnienia te były spójne, konsekwentne co nie pozwala odmówić im waloru prawdomówności i znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, polegającym na nieuprawnionym przyjęciu, że oskarżona działała w celu uzyskania informacji, do których nie była uprawniona, a tym samym zrealizowała znamiona strony podmiotowej czynu z art. 267 § 3 k.k.;

ii. uznanie zeznań świadka T. L. za w pełni wiarygodnych (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), podczas gdy przesłuchanie świadka odbyło się z naruszenie przepisów proceduralnych, które nie pozwalają uznać jego zeznań za wiarygodnych, a zeznania te nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych, albowiem:

1) Sąd I instancji nieprawidłowo przyznał świadkowi T. L. status oskarżyciela posiłkowego;

2) Sąd I instancji umożliwił świadkowi T. L., który nie występował w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego, wbrew brzmieniu art. 370 § 1 k.p.k., zadawanie pytań oskarżonej, jak również świadkowi S. K.;

3) Sąd I instancji umożliwił świadkowi T. L., który nie występował w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego, wbrew brzmieniu art. 367 § 1 k.p.k. i art. 406 § 1 k.p.k., ustosunkowanie się do wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadka S. K. i zajmowanie stanowiska co do wniosków dowodowych składanych przez obrońcę oskarżonej, jak również wygłoszenie mowy końcowej;

(...). uznanie zeznań świadka T. L. za w pełni wiarygodnych, spójnych, logicznych i konsekwentnych (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), przy jednoczesnym pominięciu, że T. L. regularnie składa zawiadomienia karne przeciwko A. L., co znajduje potwierdzenie w jego zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku (k. 7 protokołu rozprawy z dnia 3 grudnia 2024 roku), jak również przy jednoczesnym pominięciu, że T. L. znalazł urządzenia w postaci lokalizatora (...) i dyktafonu w dniu 20 listopada 2022 roku, natomiast zawiadomienie karne złożone zostało przez niego w dniu 16 lutego 2023 roku nie dlatego, że oskarżona nie chciała mu udzielić informacji na temat przyczyn zamontowania urządzeń (jak zeznał na rozprawie w dniu 9 października 2023 roku), ale po tym, jak w dniu 12 stycznia 2023 roku pokrzywdzony przejechał po syna, którego zaczął wyrywać z rąk matki, dziecko prosiło ojca żeby pojechał do domu i obiecał, że już nie będzie go szarpać, a następnie pokrzywdzony zakomunikował oskarżonej, że jak dziecko nie wyjdzie z domu to dokona zgłoszenia, które jest objęte przedmiotem niniejszego postępowania, przy czym celem wykazania tej okoliczności oskarżona przedłożyła Nagrania ze zdarzenia z dnia 12 stycznia 2023 roku do pisma z dnia 27 maja 2023 roku, które to wnioski dowodowe zostały niezasadnie oddalone przez Sąd na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku;

iv. uznanie zeznań świadka T. L. za w pełni wiarygodnych, spójnych, logicznych i konsekwentnych (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), podczas gdy zeznania T. L. złożone na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku nie pokrywają się z zeznaniami złożonymi przez niego na rozprawie w dniu 9 października 2023 roku;

v. uznanie zeznań świadka T. L. za w pełni wiarygodnych, spójnych, logicznych i konsekwentnych (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), przy jednoczesnym oddaleniu wniosków dowodowych zawartych w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku w postaci: Zaświadczenia z dnia 8 listopada 2022 roku - ZAŁĄCZNIK NR 2 do pisma z 27.05.2024; Opinii psychologicznej z dnia 13 października 2023 roku - ZAŁĄCZNIK NR 3 do pisma z 27.05.2024; Opinii psychologicznej z dnia 25 kwietnia 2024 roku - ZAŁĄCZNIK NR 4 do pisma z 27.05.2024; Nagrania nr 102 z dnia 12 stycznia 2023 roku - NAGRANIE NR E znajdujące się na pendrivie stanowiącym załącznik do pisma z 27.05.2024; Transkrypcji Nagrania nr 102 z dnia 12 stycznia 2023 roku - TRANSKRYPCJA NAGRANIA NR E do pisma z 27.05.2024; Korespondencji oskarżonej z pokrzywdzonym - ZAŁĄCZNIK NR 10 do pisma z 27.05.2024 - które to dowody przedłożone zostały na okoliczność wykazania, że zeznania świadka T. L. złożone na rozprawie w dniu 9 października 2023 roku i na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku nie są zgodne z prawdą, a świadek mija się z prawdą zeznając, że wizyty psychologiczne (rozpoczęte w dniu 11 marca 2022 roku) nie miały związku ze sprawą rozwodową; zeznając, że zawiadomienie na policję zostało przez niego dokonane w lutym 2023 roku dlatego, że oskarżona nie udzielała mu informacji na temat przyczyn zamontowania urządzeń; zeznając, że oskarżona miała mu nie przekazywać informacji o leczeniu syna;

vi. uznanie, że Plan postępowania w razie silnych impulsów suicydalnych z dnia 8 listopada 2021 roku, zalegający na k. 39 akt dochodzeniowych sprawy, jest dokumentem, który nic nie wnosi do sprawy i pochodzi z dokumentacji medycznej małoletniego (str. 4 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.2.), podczas gdy nie jest to dokument dotyczący małoletniego, a dotyczący T. L., który cierpi na zaburzenia emocjonalne, co wprost na dokumencie wskazano w lewym górnym rogu, a oskarżona w wyjaśnieniach wskazywała, że dokument otrzymała, jak był na wizycie psychiatrycznej z mężem w dniu 8 listopada 2021 roku, gdzie został opracowany plan postępowania w razie silnych impulsów suicydalnych, które występują u pokrzywdzonego, a działanie oskarżonej objęte zarzutem wynikało z chęci zapewnienia synowi bezpieczeństwa, gdy ten znajdował się z ojcem cierpiącym na zaburzenia emocjonalne, co doprowadziło do wadliwego ustalenia stanu faktycznego w zakresie ustaleń co do realizacji przez oskarżoną znamion strony podmiotowej czynu z art. 267 § 3 k.k.;

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym celu i zamiaru działania oskarżonej, i oddalenie wniosków dowodowych zawnioskowanych w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku, do którego to oddalenia doszło na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 roku, na której poinformowano, że postępowanie będzie prowadzone od początku z uwagi na to, że prowadzący sprawę referent w październiku 2024 roku odszedł w stan spoczynku, pomimo że na rozprawie w dniu 5 czerwca 2024 roku Sąd w poprzednim składzie dopuścił wszystkie zawnioskowane w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku dowody i zarządził zwrócenie się do G..pl (ul. (...), (...)-(...) W. ) z prośbą o udzielenie informacji, czy A. L. kiedykolwiek zalogowała się do aplikacji przypisanej do lokalizatora i służącej do odczytu tras, czy A. L. pozyskała jakiekolwiek dane z lokalizatora i czy A. L. uaktywniła lokalizator, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej w popełnieniu występku z art. 267 § 3 k.k. i realizacji przez oskarżoną znamion strony podmiotowej zarzucanego jej czynu, a także w zakresie ustaleń stopnia społecznej szkodliwości czynu, albowiem zawnioskowane dowody zmierzały do poczynienia ustaleń w zakresie zamiaru działania oskarżonej oraz w zakresie stopnia szkodliwości społecznej czynu przypisanego oskarżonej;

3. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych zawnioskowanych w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku na podstawie art. 170 §1 pkt 5 k.p.k., przy jednoczesnym pominięciu, że cześć dowodów wnioskowana była już w piśmie z dnia 29 czerwca 2023 roku, a następnie w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku, jak również przy pominięciu, że Sąd w poprzednim składzie orzekającym na rozprawie w dniu 5 czerwca 2024 roku dopuścił wszystkie zawnioskowane w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku dowody, co skutkowało bezzasadnym pominięciem dowodu z załączonych do pisma z dnia 27 maja 2024 roku dokumentów oraz dowodu z nagrań w materiale dowodowym będącym podstawą rozstrzygnięcia;

4. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 367 § 1 k.p.k. w zw. z art. 370 § 1 k.p.k. w zw. z art. 386 k.p.k. w zw. z art. 406 § 1 k.p.k. poprzez umożliwienie świadkowi T. L., który nie występował w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego zadawanie pytań oskarżonej, jak również świadkowi S. K.; poprzez umożliwienie świadkowi ustosunkowania się do wyjaśnień oskarżonej, zeznań świadka S. K. i zajmowania stanowiska co do wniosków dowodowych składanych przez obrońcę oskarżonej, jak również poprzez umożliwienie świadkowi wygłoszenie mowy końcowej i ustosunkowywanie się do wszystkich przeprowadzanych w sprawie dowodów przy jednoczesnym uniemożliwieniu oskarżonej i jej obrońcy ustosunkowania się do dowodów przedkładanych przez świadka T. L., pomimo pouczenia oskarżonej, że przysługuje jej prawo składania wyjaśnień co do każdego dowodu, przy czym po poproszeniu przez obrońcę Sąd o umożliwienie zajęcia stanowiska w sprawie co do dowodów przedkładanych przez świadka T. L.. Sąd poinformował obrońcę, że świadek ma prawo składać dowody jakie chce, a Sąd ma obowiązek je przyjąć, po czym odmówił oskarżonej wypowiedzenia się co do przedłożonych przez świadka dowodów, jednocześnie oddalając wnioski dowodowe złożone przez oskarżoną w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

i) Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonej. Słusznie Sąd I instancji po dokonaniu ich analizy i oceny także w kontekście pozostałych zgromadzonych dowodów uznał je za niewiarygodne w części, w której oskarżona wskazała motywy swojego postępowania.

Przede wszystkim trzeba podkreślić, iż sama oskarżona na rozprawie przed Sądem wyjaśniła, że (k. 256) „moje działanie spowodowane było tym, że chciałam się dowiedzieć jak te kontakty przebiegają”. Zatem z samych wyjaśnień oskarżonej wynika, że miała zamiar nagrywać pokrzywdzonego, a tym samym uzyskać informacje, do których nie była uprawniona. Nadto wyjaśnienia oskarżonej korespondują z zeznaniami jej siostry S. K., która wskazała, iż pokrzywdzony jeździł bardzo szybko samochodem i „cała rodzina bała się o I.”(k.259). Nadto zeznawała ona o tym, iż oskarżona bała się o syna, że po wizytach u pokrzywdzonego miały się nasilać u dziecka objawy złości, jak również, że zdarzały się takie sytuacje, że pokrzywdzony nie przywoził syna o umówionej porze.

Sąd I instancji wskazał, iż obydwa urządzenia, które umieściła oskarżona były aktywne i zarejestrowały przebieg rozmów prowadzonych przez pokrzywdzonego z synem, a oskarżona mogła się później zapoznać z ich treścią, jak również oskarżona miała możliwość ustalenia przebytej przez T. L. trasy.

Ze wskazanych okoliczności wynika zatem w ocenie Sądu Odwoławczego, iż zgodnie z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym zasadnie Sąd I instancji przyjął, że celem działania oskarżonej było pozyskanie zarówno informacji odnośnie miejsca pobytu pokrzywdzonego, sposobu poruszania się samochodem, jak również podsłuchiwanie jego kontaktów z synem.

ii – v) i Ad. 4

Rację ma skarżący, iż Sąd I instancji niesłusznie przyjął, że T. L. jest oskarżycielem posiłkowym w sprawie i w ten sposób traktował go na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r., mimo że pokrzywdzony takiego wniosku nie składał. Uchybienie to jednakże nie miało wpływu na ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd, ani poczynione ustalenia faktyczne, a w konsekwencji nie można przyjąć, że miało to wpływ na treść wydanego przez Sąd I instancji wyroku. Nadto należy przypomnieć, iż pokrzywdzony był przesłuchiwany przed Sądem po odebraniu od niego przyrzeczenia (k. 257-258). Zresztą jego zeznania są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie oceny zeznań pokrzywdzonego jako wiarygodne. Pozostają one bowiem spójne i konsekwentne i Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w nich sprzeczności.

Natomiast fakt, że pokrzywdzony zawiadomienie o popełnieniu przez oskarżoną przestępstwa złożył dopiero po około trzech miesiącach, a także jaka były jego motywacja nie ma znaczenia dla ustaleń Sądu w zakresie przyjęcia, że oskarżona dopuściła się przestępstwa.

vi)

Sąd I instancji błędnie w uzasadnieniu wskazał, iż „Plan postępowania w razie silnych impulsów suicydalnych” (k. 39) dotyczy małoletniego syna stron, podczas gdy dotyczył on pokrzywdzonego T. L..

Aktualne pozostają jednakże rozważania Sądu, iż jest to dokument pozbawiony kontekstu tj. nie można na jego podstawie ustalić czy jest to element szablonowych porad wręczanych pacjentom, czy rzeczywiście w listopadzie 2021 roku pokrzywdzony miał wykazywać tendencje suicydalne. Nadto trzeba wskazać, iż wizyta pokrzywdzonego u psychiatry miała miejsce rok wcześniej niż zdarzenia stanowiące przedmiot niniejszego postępowania. Poza tym, początkiem 2022 r. oskarżona złożyła pozew o rozwód, a zatem wydaje się logicznym, iż gdyby miała rzeczywiste zastrzeżenia, co do sposobu opiekowania się przez pokrzywdzonego synem i obawiała się o jego bezpieczeństwo, to zapewne w toku tego postępowania wystąpiłaby o uregulowanie kontaktów pokrzywdzonego z dzieckiem w ramach zabezpieczenia powództwa. Dlatego też należało uznać, iż rzeczywiście dokument ten nie ma znaczenia dla ustaleń w niniejszej sprawie.

Ad. 2. i 3

„Przekonanie sądu, w tym sądu odwoławczego, o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy spełnione są kumulatywnie następujące przesłanki:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

2) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

3) jest wyczerpująco i logicznie - z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2025 r., I KK 398/24, Lex nr 3824559)

Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu I Instancji w zakresie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Równocześnie Sąd Odwoławczy pragnie stwierdzić, iż nie zachodzą w materiale dowodowym nie dające się usunąć wątpliwości. Zostało bowiem ustalone w sposób nie budzący wątpliwości, iż oskarżona umieściła w grze małoletniego syna urządzenia służące do nagrywania dźwięku oraz nadajnik służący do śledzenia trasy poruszania się. Małoletni zawsze zabierał ze sobą grę kiedy udawał się na wizyty u ojca, a zatem oskarżona umieszczając tam urządzenia miała możliwość zapoznania się z prowadzonymi rozmowami, jak i odwiedzanymi przez pokrzywdzonego z synem miejscami.

Dowody, o które wnioskował obrońca zostały dopuszczone przez Sąd Odwoławczy i pozwalają one na ustalenie kontekstu sytuacji, a zwłaszcza przyjęcie, że strony pozostawały w konflikcie, że nie do końca potrafiły się porozumieć odnośnie opieki nad dzieckiem, jak również iż w czasie ich spotkań nawet w obecności syna, nie potrafili opanować swoich emocji angażując po części w swój konflikt syna.

W kontekście istniejącego pomiędzy stronami konfliktu i trwającej już w momencie czynu sprawy rozwodowej przyjęcie, że zamiarem oskarżonej było pozyskanie informacji, a nie rzekoma obawa o bezpieczeństwo małoletniego jest w ocenie Sądu Odwoławczego jak najbardziej uzasadnione.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania względnie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd uwzględnił zarzuty jedynie w zakresie dopuszczenia dowodów dołączonych do apelacji, zaś w pozostałym zakresie zarzuty zawarte w apelacji nie są uzasadnione. Brak jest zatem podstaw do zmiany czy uchylenie zaskarżonego wyroku.

3.2.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść Wyroku, polegający na błędnym ustaleniu na podstawie faktów i dowodów, że:

a. T. L. miał uregulowaną realizację kontaktów z synem, w tym mógł się z nim spotykać i zabierać go, co drugi weekend miesiąca do swojego miejsca zamieszkania (str. 1 uzasadnienia Wyroku, punkt 1.1./1/1 oraz str. 3 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.1.), podczas gdy na moment zarzucanego oskarżonej czynu, tj. na dzień 19 listopada 2022 roku, T. L. nie miał uregulowanych kontaktów z synem i spotkań z synem, które zostały uregulowane dopiero postanowieniem Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 24 stycznia 2023 roku, natomiast uregulowaną na moment popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu przez sąd rozwodowy kwestią było ustalenie miejsca pobytu małoletniego syna I. przy matce i uregulowanie alimentów na syna, co nastąpiło postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 25 maja 2022 roku, a co znajduje potwierdzenie w następujących dowodach:

i. Wyjaśnieniach A. L. (k. 37 akt dochodzeniowych sprawy)

ii. Wyjaśnieniach T. L. złożonych przed Sądem w dniu 9 października 2023 roku;

(...). Postanowieniu Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 25 maja 2022 roku (k. 40 akt dochodzeniowych sprawy), który to dowód został uznany przez Sąd za w pełni wiarygodny

iv. Postanowieniu Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 24 stycznia 2023 roku (k. 41-43 akt dochodzeniowych sprawy), który to dowód został uznany przez Sąd za w pełni wiarygodny

b. Urządzenie w postaci lokalizatora (...) zostało aktywowane przez oskarżoną na kilka minut przed przyjazdem pokrzywdzonego (str. 1 uzasadnienia Wyroku, punkt 1.1./1/3) i były urządzeniem aktywnym (str. 2 uzasadnienia Wyroku, punkt 1.1./1/4), podczas gdy lokalizator był nieczynny ponieważ oskarżona nie zalogowała się do aplikacji służącej do odczytu tras i nie uaktywniła lokalizatora, co znajduje potwierdzenie w dokumentach zalegających w firmie (...).pl, o których wystąpienie zawnioskowano w piśmie z dnia 27 maja 2024 roku, a który to dowód został dopuszczony przez Sąd i wydane zostało na rozprawie w dniu 5 czerwca 2024 roku zarządzenie o zwróceniu się do firmy, po czym - po zmianie składu orzekającego - wniosek ten został oddalony, jako zmierzający do przedłużenia postępowania, pomimo że wnioskowano również o niego w piśmie z dnia 29 czerwca 2023 roku, a więc półtora roku przed uznaniem przez Sąd dowodu za zmierzający do przedłużenia postępowania;

c. Oskarżona działała w celu uzyskania informacji, do której nie była uprawniona, podczas gdy z zebranych dowodów i ujawnionych okoliczności, nie wynika aby jej zamiarem było uzyskanie informacji do których nie była uprawniona, co wpływa w sposób istotny na ustalenia w zakresie realizacji przez oskarżoną znamion czynu zabronionego z art. 267 § 3 k.k.;

d. Plan postępowania w razie silnych impulsów suicydalnych z dnia 8 listopada 2021 roku, zalegający na k. 39 akt dochodzeniowych sprawy, jest dokumentem, który nic nie wnosi do sprawy i pochodzi z dokumentacji medycznej małoletniego (str. 4 uzasadnienia Wyroku, punkt 2.2.), podczas gdy nie jest to dokument dotyczący małoletniego, a dotyczący T. L., który cierpi na zaburzenia emocjonalne, co wprost na dokumencie wskazano w lewym górnym rogu, co powodowało u oskarżonej wzmożoną obawę o bezpieczeństwo dziecka, gdy dziecko przebywało z ojcem.

6.naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 267 § 3 k.k. poprzez jego zastosowanie, podczas gdy oskarżona nie wypełniła znamion strony podmiotowej w postaci umyślności i działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, zaskarżonemu Wyrokowi zarzucam naruszenie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. poprzez ich niezastosowanie i nieuznanie, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonej jest znikoma, a tym samym czyn nie stanowi przestępstwa, a postępowanie karne powinno zostać umorzone z uwagi na negatywną przesłankę procesową.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 2a.

Sąd Odwoławczy podziela zarzut, iż Sąd I instancji błędnie wskazał, że na dzień zdarzenia pokrzywdzony T. L. miał uregulowaną realizację kontaktów z synem, w tym mógł się z nim spotykać i zabierać go, co drugi weekend miesiąca do swojego miejsca zamieszkania. Z dokumentacji w postaci przywołanych przez obrońcę postanowień Sądu Okręgowego w Krośnie do sprawy I C 617/22 wynika, że do ustalenia sposobu kontaktów pokrzywdzonego z dzieckiem przez Sąd doszło dopiero postanowieniem z dnia 24 stycznia 2023 r. Zatem w dniu zdarzenia kontakty pokrzywdzonego z synem następowały za obopólną zgodą rodziców, a nie na mocy orzeczenia Sądu. Ustalenie to jednakże nie ma zbyt istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

2b.

Jak wynika z notatki sporządzonej przez funkcjonariuszy Policji (k. 14, 16 i 17) karta SIM ujawniona w lokalizatorze (...) była zarejestrowana na oskarżoną i została aktywowana w dniu 19 listopada 2022 r. Zatem prawidłowe było ustalenie Sądu, iż urządzenia to było aktywne. Zresztą także pokrzywdzony zeznał, iż oba urządzenia były włączone. Fakt, że oskarżona nie logowała się do aplikacji służącej do odczytu trasy nie stoi na przeszkodzie temu, że lokalizator był aktywny i mógł te trasy zapisywać, zaś odczyt danych nastąpiłby ewentualnie później.

Ustalenie Sądu zatem znajduje oparcie w dowodach i należy je uznać za zasadne.

2c.

Sąd Odwoławczy podziela ustalenie, iż celem działania oskarżonej było uzyskanie informacji za pośrednictwem lokalizatora (...) oraz urządzenia podsłuchowego. Jak już była mowa, na tamtym etapie postępowania, oskarżona nie miała powodów, aby obawiać się o bezpieczeństwo syna w czasie jego kontaktów z ojcem. Gdyby rzeczywiście odczuwała takie obawy to zapewne wnosiłaby o zabezpieczenie w odpowiedni sposób kontaktów ojca z dzieckiem w trwającym już wówczas postępowaniu rozwodowym.

Zatem wyjaśnienia oskarżonej o rzekomym niebezpieczeństwie stwarzanym przez oskarżonego dla syna wymyślone są jedynie na użytek niniejszego postępowania. Sama oskarżona przyznała bowiem, że chciała dowiedzieć się jaki był przebieg kontaktów jej męża z synem. Jak słusznie uznał Sąd I instancji cel w jakim działała oskarżona, nawet najbardziej szczytny z jej punktu widzenia tj. uzyskanie dowodów potwierdzających niewłaściwy w jej mniemaniu sposób sprawowania opieki nad małoletnim I. L. przez T. L. nie uprawniał oskarżonej do takiego działania ani do pozyskiwania informacji z życia swojego męża.

Ustalenia Sądu I instancji w zakresie zamiaru działania oskarżonej zasługują w całości na uwzględnienie.

2d.

Odnośnie „Planu postępowania w razie silnych impulsów suicydalnych” była już mowa we wcześniejszej części uzasadnienia. Sam ten dokument pozbawiony jest kontekstu zaś wobec braku dalszej dokumentacji czy opinii dotyczącej zdrowia pokrzywdzonego nie można uznać, iż wnosi on coś istotnego do sprawy, zwłaszcza że przedmiotowa wizyta odbyła się rok przed dniem zdarzenia. W trakcie roku 2022 natomiast oskarżona nie miała wobec pokrzywdzonego tak doniosłych zarzutów, żeby wystąpić o uregulowanie jego kontaktów z dzieckiem, a zatem trudno jest przyjąć, że rzeczywiście obawiała się zachowania pokrzywdzonego.

Sąd Odwoławczy podziela również stanowisko Sadu I instancji, iż wystarczającą reakcją prawnokarną jest warunkowe umorzenie postępowania. Przypisany oskarżonej czyn zabroniony o cechach przestępstwa z art. 267 §3 k.k. nosił nieznaczny stopień szkodliwości społecznej i stanowił incydent w jej życiu.

Nie można jednakże uznać, iż stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czyny był znikomy, bowiem stanowił on naruszenie prawa do prywatności, stanowiącego istotne prawo każdego człowieka. Nie było zatem zasadne umorzenie z tego powodu postępowania w sprawie.

Sąd Odwoławczy podziela natomiast stanowisko, iż oskarżona nie była karana, jej właściwości i warunki osobiste uzasadniają przekonanie że mimo nie wymierzenia jej kary będzie przestrzegała w przyszłości porządku prawnego i nie popełni przestępstwa, a zatem warunkowe umorzenie postępowania spełni wobec niej cele w zakresie prewencji indywidualnej.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania albo uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania względnie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jw.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Odwoławczego postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone rzetelnie, a poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i wyprowadzone z nich wnioski, były konsekwencją kompleksowej oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokonanej z uwzględnieniem reguł o jakich mowa w art. 4, 7 i 410 k.p.k. Sąd Odwoławczy skorygował jedynie drobne uchybienia w zakresie stanu faktycznego.

Ocena materiału dowodowego była natomiast wszechstronna, obiektywna oraz poprawna pod względem logicznym i faktycznym. Swoje stanowisko, co do oceny wiarygodności poszczególnych dowodów, wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd I instancji uargumentował w uzasadnieniu, nie przekraczając przy tym ram ich swobodnej oceny. W związku z powyższym, podstawę wyroku Sądu pierwszej instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Argumentacja zawarta w uzasadnieniu, jako logiczna i przekonująca, a wyrok w całości zasługuje na aprobatę ze strony Sądu Odwoławczego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

zasądza od oskarżonej A. L. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym i opłatę za II instancję w kwocie 80 zł.

PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 12 grudnia 2024 r. sygn. akt II K 256/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana