Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Artur Lipiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Renata Walczak-Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2024 roku w K.

sprawy C. W. (W.) s. S. i M., ur. (...) w N.

obwinionego o wykroczenie z art. 107 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w K.z dnia 12 grudnia 2023 r., sygn. akt
II W 774/23

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od obwinionego C. W. na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. M. i H. M. kwotę
2066 zł /dwa tysiące sześćdziesiąt sześć złotych/, tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od obwinionego C. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym
i opłatę za II instancję w kwocie 50 zł /pięćdziesiąt złotych/.

Sygn. akt II Ka 68/24

UZASADNIENIE

C. W. został obwiniony o to, że w okresie czasu od 1 do 9 maja 2022 r. w K. przy ul. (...) poprzez wszczynanie kłótni oraz wyzwiska w celu dokuczenia, złośliwie niepokoił H. i K. M. tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2023 r. sygn. akt II W 774/23 Sąd Rejonowy w K.:

I. uznał obwinionego C. W. za winnego tego, że w okresie od 1 do 9 maja 2022 r. w K. przy ul. (...) poprzez wszczynanie awantur, używanie klaksonu samochodu, krzyki i obraźliwe gesty, zakłócił spokój H. i K. M., co stanowi wykroczenie z art. 51 § 1 k.w. i za to na mocy art. 51 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i § 3 k.w. skazał go na karę grzywny w kwocie 500 zł (pięćset złotych),

II. na mocy art. 119 § 1 k.p.w. zasądził od obwinionego C. W. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł (sto dwadzieścia złotych), a na mocy art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych) na rzecz Skarbu Państwa, a ponadto zasądził od obwinionego C. W. solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych H. M. i K. M. kwotę 1584 zł (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt cztery złote) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia,

a. a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie zasady wyrażonej we wskazanym przepisie i nieuniewinnienie obwinionego C. W. w sytuacji, gdy Sąd I instancji nie dysponował chociażby jedynym dowodem pozwalającym na jednoznaczne i stanowcze stwierdzenie, iż obwiniony C. W. popełnił zarzucany mu czyn zabroniony, w sytuacji, w której Sąd meriti ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie zeznań pokrzywdzonych, które to zeznania nie mają odniesienia do żadnego dowodu w sprawie, a jednocześnie składanie takich zeznań winno być uznane za nieobiektywne z uwagi na zaprezentowaną w zeznaniach motywację do ich składania a mianowicie swego rodzaju nękanie obwinionego postępowaniami wykroczeniowymi za prace połowę, które wykonuje jako rolnik w sąsiedztwie ich domu.

b. a to art. 7 k.p.k. poprzez oparcie ustaleń faktycznych na wybiórczych dowodach, tj. jedynie tych które odpowiadały wersji wydarzeń przyjętej przez Sąd I instancji oraz ocenę wyjaśnień obwinionego i zeznania jego żony jako niewiarygodnych oraz nakierowanych jedynie na nieudolną strategię obrony w sytuacji w której wbrew ocenie Sądu to właśnie wyjaśnienia obwinionego i zeznania jego żony J. W. uznać należy za wiarygodne, z uwagi na zasady doświadczenia życiowego i ich spójność.

c. a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień złożonych przez pokrzywdzonych w zakresie w jakim Sąd uznał je za wiarygodne, a które to zeznania nie są spójne jak np. w zakresie ilość razy przebywania przed ogrodzeniem obwinionego pokrzywdzony zeznał ,ja chcę sprostować obwiniony raz był przy bramce” gdzie następnie pokrzywdzona zeznaje: „w tym okresie 1-9 maja 2022 r. myślę że około trzech razy obwiniony przyjeżdżał z takimi pretensjami.

d. a to art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej, która stwierdziła na temat dowodów w sprawie: „Nie nagrywaliśmy tych zdarzeń(...)”, Nie było nikogo obcego, kto widziałby te zdarzenia z udziałem obwinionego” i pomimo tego uznanie wersji zdarzeń obwinionego za niewiarygodną przy jednoczesnym uznaniu, że wersja zdarzeń zaprezentowana przez pokrzywdzonych jest wiarygodna przy nieposiadaniu, żadnych dowodów w sprawie.

2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a będące konsekwencją naruszenia przez Sąd meriti przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów polegający na:

a. bezpodstawnym przyjęciu, że obwiniony C. W. popełnił zarzucany mu czyn, z art. 51 § 1 k.w., co doprowadziło do bezpodstawnego uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, w sytuacji w której brak jest dostatecznych dowodów potwierdzających sprawstwo obwinionego, a jedynymi dowodami w sprawie są stronnicze i niespójne zeznania pokrzywdzonych.

b. nieobaleniu zasady domniemania niewinności przez Sąd, która to zasada procesu powinna w sposób szczególny być brana pod uwagę w procesach, w których mamy dwa stanowiska przeciwstawne przy braku jakichkolwiek dowodów.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego C. W..

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona.

W ocenie Sądu Odwoławczego zarzuty apelacji nie zasługują na uwzględnienie, zaś ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny jest prawidłowy.

Słusznie Sąd I instancji przyjął, że zeznania pokrzywdzonych są spójne, logiczne i zasługują na danie im wiary. Nie jest konieczne, aby byli jacyś jeszcze inni, obiektywni świadkowe potwierdzający ich wersję zdarzeń, aby móc uznać że zeznania pokrzywdzonych zasługują na wiarę i obwiniony dopuścił się przypisanego mu czynu. Nadto brak np. nagrań zachowań obwinionego może świadczyć o tym, że pokrzywdzeni nie byli przygotowani na zachowanie obwinionego, a zatem trudno było im mieć gotowy sprzęt do nagrywania.

Pokrzywdzeni starali się w swoich zeznaniach przedstawić rzeczywisty przebieg zdarzeń, a fakt, że nie są pewni ile razy w miesiącu obwiniony zakłócał ich spokój nie świadczy wcale o tym, że są niewiarygodni. Gdyby bowiem pokrzywdzeni chcieli niesłusznie obarczyć C. W. winą za niepopełnione przez niego wykroczenie to zapewne ich zeznania byłyby bardziej „dopracowane”, bogate w szczegóły itp. Natomiast zeznania K. M. i H. M. jawią się jako wiarygodne, składane były spontanicznie. Zresztą wskazuje na to także postępowanie pokrzywdzonych, które jest logiczne, bowiem zawiadomili oni Policję o nagannym zachowaniu obwinionego, zaś obwiniony dopiero w odwecie za wszczęte postępowanie zaczął ich obarczać winą. Nadto pokrzywdzeni wskazywali, że nie czują się znieważeni, a więc nie domagali się aby zarzucić obwinionemu popełnienie przestępstwa. Trudno jest zatem przyjąć, że pokrzywdzeni zeznawali przed Sądem nieprawdę chcąc celowo obciążyć winą C. W. za niepopełnione przez niego wykroczenie. Ich zeznania są wyważone i nie wynika z nich zła wola po stronie pokrzywdzonych.

Słusznie także Sąd I instancji przyjął, że obwiniony dopuścił się wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. a nie zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu z art. 107 § 1 k.w. Jak bowiem ustalił Sąd I instancji zachowanie obwinionego było motywowane złością za to, ze pokrzywdzeni rzekomo rozjeżdżają jego uprawy, a zatem nie było to złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia im. Działanie obwinionego polegało na wszczynaniu awantur z pokrzywdzonymi, wykrzykiwaniu obelżywych słów, pokazywaniu wulgarnych gestów czy włączaniu klaksonu samochodowego. Słusznie Sąd I instancji przyjął, iż obwiniony w ten sposób zakłócał spokój publiczny.

Uwzględniając zatem całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd Odwoławczy uznał, iż argumenty zawarte w apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami w zakresie stanu faktycznego sprawy poczynionymi przez Sąd I instancji.

Mając powyższe na uwadze i całkowicie akceptując stanowisko Sądu I instancji Sąd Odwoławczy na mocy art. 437 § 1 k.p.k., art. 456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 i § 2 k.p.w. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok i zasądził od obwinionego C. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze oraz wymierzył mu opłatę za II instancję w wysokości 50 zł. Nadto Sąd zasądził od obwinionego C. W. na rzecz oskarżycieli posiłkowych K. M. i H. M. kwotę 2066 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.