Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Lipiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Gabriela Szymańska-Such

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 roku w Krośnie

sprawy A. O. (1) , c. R. i M., ur. (...) J.

obwinionej o wykroczenie z art. 106 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 28 listopada 2018 roku, sygn. akt II W 881/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia obwinioną A. O. (1) od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 106 k.w.,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. O. (1) obwiniona została o to, że w dniu 8 września 2018r. około godz. 16:25 mając obowiązek opieki nad małoletnią córką A. O. (2), która niezdolna jest do rozpoznania lub obrony przed niebezpieczeństwem, dopuściła do jej przebywania w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka tj. popełnienie wykroczenia z art. 106 k.w.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2018 r. sygn. akt II W 881/18 Sąd Rejonowy w Jaśle:

I. uznaje obwinioną A. O. (1) za winną zarzucanego jej czynu a stanowiącego wykroczenie z art. 106 k.w. i za to na postawie art. 106 k.w. wymierzył jej karę nagany,

II. zwolnił obwinioną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła apelacją obwiniona A. O. (1), która zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

a. naruszenie art. 39 § 1 i 2 k.p.s.w. w zw. z art. 170 § 1 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych obwinionej zgłoszonych w piśmie z dnia 21.11.2018 r. jak i na rozprawie z dnia 28.11.2018 r.;

b. naruszenie art. 77 k.p.s.w. poprzez uniemożliwienie obwinionej zadawania pytań świadkom przesłuchiwanym na rozprawie w dniu 28.11.2018 r. jak również uchylanie zadanych świadkom pytań;

2. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i niezasadne przyjęcie, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego można przyjąć, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej czynu; dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na nieprawidłowym przyjęciu, że:

a. małoletnia A. „przeszła do sąsiedniego budynku”, „przeszła do innego bloku" - w sytuacji, kiedy małoletnia przeszła tylko do sąsiedniej klatki tego samego bloku;

b. „obwiniona obawiała się nie tylko tego, że dziecko mógł zabrać ojciec''’ - w sytuacji kiedy stwierdzenie takie jest sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i nie polega na prawdzie;

c. „ojciec, który nie jest pozbawiony władzy rodzicielskiej" w sytuacji, kiedy A. T. ma znacznie ograniczoną władzę rodzicielską, zaś jego kontakty z córką mogą odbywać się wyłącznie w obecności kuratora sądowego;

d. pominięcie przez Sąd, że A. T. wielokrotnie groził obwinionej porwaniem małoletniej córki;

e. pominięcie przez Sąd, charakteru czynów za jakie został skazany A. T., tego na czyją szkodę zostały one dokonane;

f. pominięcie, przez Sąd, że zachowania A. T. w dniu 08.09.2018 r. uzasadniały obawę, że mógł on zabrać dziecko;

4. a w konsekwencji obrazę art. 106 k.w. polegającą na błędnym przyjęciu, że zachowanie obwinionej wypełniło wszystkie znamiona czynu z tego artykułu.

Podnosząc powyższe zarzuty obwiniona wniosła o :

1. dopuszczenie i przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodów z:

a. fotografii bloku, w którym przybywała obwiniona z małoletnią - na okoliczność ustalenia odległości jakie przebyła małoletnia,

b. wiadomości sms od A. T. - na okoliczność ich treści, natychmiastowego powzięcia przez w/w mężczyznę wiedzy o zaginięciu małoletniej, co wzbudziło uzasadnioną obawę u obwinionej;

c. zeznań świadków:

i. K. T.

ii. M. O.

iii. A. S.

- na okoliczność zdarzenia z dnia 08.09.2018 r. (w aktach sprawy),

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionej;

3. nie obciążanie obwinionej kosztami postępowania odwoławczego; ewentualnie:

4. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej A. O. (1) jest zasadna i skutkuje zmianą zaskarżonego orzeczenia i uniewinnieniem obwinionej od zarzucanego jej wykroczenia.

W ocenie Sądu Odwoławczego obwiniona słusznie zarzuciła w apelacji, że Sąd I instancji błędnie przyjął, iż małoletnia A. O. (2) przeszła do sąsiedniego budynku, podczas gdy z wyjaśnień obwinionej wynika wprost, iż sąsiadka A. S., do której poszła małoletnia, mieszka w tym samym bloku a jedynie w sąsiedniej klatce. Z dopuszczonych w charakterze dowodów rzeczowych przez Sąd Odwoławczy fotografii budynku wynika także, iż sąsiednia klatka znajduje się w niedalekiej odległości, a ponadto, iż nie sąsiaduje z ulicą czy żadnym innym niebezpiecznym miejscem. Zatem wychodząc z klatki małoletnia A. O. (2) musiała pokonać jedynie kilkanaście metrów by wejść do drugiej klatki w tym samym bloku. Drogę tę pokonała chodnikiem biegnącym obok trawnika. Trzeba także podkreślić, że cały budynek jest ogrodzony i dopiero po wyjściu przez furtkę można znaleźć się na osiedlowej ulicy.

Zresztą, jak wynika z wyjaśnień obwinionej, wcześniej tego samego dnia A. O. (1) wraz z córką były u sąsiadki A. S., a zatem małoletnia wiedziała również dokładnie dokąd iść. Nie błąkała się zatem bez celu wokół budynku, tylko udała się prosto do znanego sobie mieszkania sąsiadki. Tam przebywały wnuczki A. S.. Działo się to ponadto na tyle szybko, że kiedy matka, która prawie bezpośrednio po opuszczeniu przez córkę mieszkania wybiegła na zewnątrz, już jej nie zobaczyła, bowiem dziewczynka była już w drugiej klatce. Zatem przebywała na zewnątrz, bez opieki jedynie przez bardzo którą chwilę. Dodatkowo należy wspomnieć, iż jak wynika z fotografii teren wokół bloku jest terenem bezpiecznym bowiem znajduje się tam trawnik, kilka drzew, zaś cały teren jest ogrodzony.

Sąd Odwoławczy pragnie podkreślić . iż strona przedmiotowa czynu określonego w art. 106 k.w. polega na dopuszczeniu do przebywania małoletniego lub osoby niezdolnej do rozpoznania lub obronienia się przed niebezpieczeństwem w okolicznościach niebezpiecznych dla zdrowia człowieka. Znamieniem wykroczenia określonego w art. 106 k.w. są " okoliczności niebezpieczne dla zdrowia człowieka". Nie będą to każde okoliczności niebezpieczne, lecz takie, które mogą stanowić rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia wskazanych w przepisie osób. Okoliczności niebezpieczne dla zdrowia człowieka muszą być oceniane według kryteriów obiektywnych (zob. M. Mozgawa (w:) M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks..., 2009, s. 364). Znamię "okoliczności niebezpieczne dla zdrowia człowieka" ma charakter ocenny i należy je rozumieć jako zaistnienie pewnej szczególnej sytuacji grożącej poważnym (wysokim) prawdopodobieństwem nastąpienia skutku określonego w tym przepisie. Niebezpieczeństwo dla zdrowia człowieka nie musi być bezpośrednie, bowiem tym sformułowaniem ustawodawca się nie posługuje, ale też nie chodzi o zagrożenie wyłącznie hipotetyczne, które być może zaistnieje w przyszłości. Okoliczność niebezpieczna to taka, która oceniana według kryteriów obiektywnych stanowi realne zagrożenie dla zdrowia człowieka, np. dopuszczenie do kąpieli w rzece w porze zimowej, do przebywania osoby w pobliżu urwiska, do wejścia na kruchy lód. [Zob. M. Mozgawa (w:) Kodeks..., red. M. Mozgawa, s. 364-365]

Sąd I instancji uznając A. O. (1) za winną dopuszczenia się zarzuconego jej wykroczenia nie analizował w ogóle okoliczności, w jakich znalazła się małoletnia po opuszczeniu mieszkania. Sąd I instancji przyjął bowiem, iż skoro obwiniona obawiała się o bezpieczeństwo córki to jest to równoznaczne z tym, że jej córce groziło realne niebezpieczeństwo. Jednakże nie można wprost wysnuć takiego wniosku w przedmiotowej sprawie. Trzeba bowiem podkreślić, iż z uwagi na szczególne okoliczności, w tym przede wszystkim sytuację rodzinną obwinionej i jej córki, obwiniona obawiała się, że córka została porwana przez jej ojca, który groził , że ją porwie i dlatego też zawiadomiła Policję. Zauważyć należy że obwiniona nie bała się, że córce stało się coś złego, lecz obawiała się że porwał ją ojciec. Oceniając zaś obiektywnie okoliczności w jakich znalazła się małoletnia nie można zasadnie przyjąć, że groziło jej niebezpieczeństwo. Małoletnia A. O. (2) przeszła bowiem do sąsiedniej klatki, gdzie udała się do mieszkania A. S. (u której była wcześniej w tym samym dniu razem z matką), by pobawić się z jej wnuczkami. Małoletnia przebywała zatem bez opieki jedynie przez krótką chwilę w czasie przemieszczania się między klatkami. Zresztą, jak wynika z materiału dowodowego fakt, że małoletnia A. O. (2) przyszła do sąsiadki sama, nie wzbudził nawet u tej sąsiadki większego zdziwienia czy niepokoju. Co więcej z zebranych w sprawie dowodów , ale i z zaprezentowanego przez Sąd I instancji stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jednoznacznie wynika , iż brak podstaw do przyjęcia ustalenia, iż pobyt w mieszkaniu A. S. groził A. O. (2) jakimkolwiek niebezpieczeństwem .

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu Odwoławczego wskazują, że niezasadnie Sąd I instancji przyjął, iż obwiniona dopuściła się wykroczenia z art. 106 k.w. Nie można bowiem przyjąć, że mimo tego że matka nie wiedziała gdzie przebywa jej córka, małoletnia znalazła się w „okolicznościach niebezpiecznych da zdrowia człowieka” co jest znamieniem wykroczenia z art. 106 k..w.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy na mocy art. 109 k.p.w. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k zmienił zaskarżone orzeczenie i uniewinnił obwinioną A. O. (1) od zarzutu popełnienia przypisanego jej wykroczenia z art. 106 k.w., zaś kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.