Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Artur Lipiński

Protokolant: st. sekr. sądowy Gabriela Szymańska-Such

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2025 roku w Krośnie

sprawy P. L. , syna S. i M., ur. (...) w J.

obwinionego o wykroczenie z art. 92a § 2 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 18 grudnia 2024 roku, sygn. akt II W 191/24

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. R. Kancelaria Adwokacka (...), kwotę 516,60 zł /pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy/, obejmującą podatek VAT, tytułem zwrotu nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej obwinionemu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zwalnia obwinionego w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty za II instancję, obciążając wydatkami postępowania odwoławczego Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 54/25

UZASADNIENIE

P. L. obwiniony został o to, że w dniu 30 stycznia 2024 r. około godz. 8:56 w miejscowości K., ul. (...) w rejonie posesji (...) kierował samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej i przekroczył dozwoloną prędkość o 32 km/h w miejscu gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h tj. o czyn z art. 92a k.w.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2024 r. sygn. akt II W 191/24 Sąd Rejonowy w Jaśle:

I. u z n a ł obwinionego P. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a§2 k.w. i za to na podstawie art. 92a§2 k.w. w zw. z art. 24§1, 1a i 3 kw w y m i e r z y ł mu karę grzywny w wysokości 800 zł (osiemset złotych)

II. na podstawie art. 624§1 k.p.k. w związku z art. 121§1 k.p.w. zwolnił obwinionego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 w związku z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) nie wymierzył mu opłaty.

III. na podstawie art. 121 § 1 k.p.w. w zw. z art. 632 ust. 2 k.p.k. oraz §17 ust. 2 pkt 2 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2019 poz. 18 z poźn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. R. kwotę 432 zł (czterysta trzydzieści dwa złote) powiększoną o stawkę należnego podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej obwinionemu z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł obrońca obwinionego, który zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to:

I. art. 8 k.p.w. w zw. z art. 7 k.p.k.:

a) poprzez dowolną, nieobiektywną ocenę zeznań funkcjonariuszy Policji: K. M. oraz Ł. M. i potraktowanie ich wypowiedzi jako eksperckich, podczas gdy świadkowie - mimo że przeszkoleni z obsługi urządzenia (...) (...) - nie posiadali wiadomości specjalnych, które pozwoliłyby na ocenę prawidłowości pomiaru, a ponadto w ich zeznaniach pojawiły się istotne nieścisłości, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 92a § 2 KW;

b) poprzez dowolną, nierzetelną i niepełną ocenę notatki urzędowej z dnia 30 stycznia 2024 r. oraz świadectwa legalizacji pierwotnej z dnia 15 lutego 2023 r. i pominięcie faktu, że wskazane dokumenty dotyczą dwóch różnych urządzeń, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do posiadania przez urządzenie użyte do kontroli świadectwa legalizacji pierwotnej, a w konsekwencji - przypisania obwinionemu sprawstwa czynu z art. 92a § 2 KW;

II. art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. i art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów, podczas gdy konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych celem oceny prawidłowości pomiaru prędkości pojazdu, którym poruszał się obwiniony, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych co do popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 92a § 2 k.w.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej obrony z urzędu, które to koszty nie zostały pokryte ani w całości, ani w części.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżone orzeczenie jest trafne i podlega pełnej akceptacji ze strony Sądu Odwoławczego. Należy jedynie podkreślić, iż na rozprawie w dniu 28 maja 2025 r. obrońca i obwiniony zgodnie cofnęli wniosek o przeprowadzenie dowodów opisanych na k. 42, co stanowiło także podstawę III zarzutu zawartego w apelacji i równocześnie cofnięty został zarzut III zawarty w apelacji.

W ocenie Sądu Odwoławczego ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, zaś w przyjęcie, że obwiniony P. L. dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia jest słuszne. Stan faktyczny sprawy nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego wątpliwości, bowiem z zebranego materiału dowodowego wynika, iż obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość, co zostało prawidłowo zarejestrowane przez urządzenie pomiarowe.

Przede wszystkim należy uznać, iż nie zasługują na uwzględnienie zarzuty dotyczące niewłaściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Dokonanej przez Sąd I instancji ocenie dowodów nie sposób w ocenie Sądu Odwoławczego zarzucić cech dowolności czy sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania. Sąd I instancji oceniając dowody i ustalając stan faktyczny sprawy nie naruszył bowiem zasad logicznego rozumowania oraz uwzględnił przy ich ocenie wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. W przedmiotowej sprawie zaś Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów przez Sąd I instancji.

Trzeba podkreślić, że jak wykazało postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd I instancji, pomiar prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego został dokonany w sposób prawidłowy, funkcjonariusz Policji, który go dokonywał posiadał wszystkie wymagane uprawnienia oraz szkolenia do przeprowadzania takich kontroli, samo urządzenie zaś było sprawne, właściwie użyte, jak również przed jego użyciem przeprowadzono niezbędne testy.

Jak słusznie wskazał Sąd I instancji brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego albowiem wszystkie zagadnienia istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy można ustalić na podstawie zebranych przez Sąd I instancji materiałów, logicznej ich oceny oraz w oparciu o instrukcję obsługi urządzenia dołączoną do akt sprawy. Trzeba podkreślić, iż wykroczenie zostało nagrane przez homologowane urządzenie, powszechnie będące w użyciu w całym kraju. Trzeba także zaznaczyć, iż na nagraniu (k.12 i 13) widać, że bez wątpliwości celownik skierowany jest na ten konkretny pojazd (widoczny krzyżyk na środku przedniej maski samochodu), którym kierował obwiniony, zaś na linii pomiaru nie ma przeszkód, a przeszkodami takimi nie są i nie mogą być statyczne, nieruchome elementy tła, jak drzewa i elementy infrastruktury, ani znajdujący się za samochodem obwinionego inny pojazd.

Nadto, jak wynika z zeznań funkcjonariuszy Policji w razie jakichkolwiek nieprawidłowości przy używaniu miernika np. pomiaru przy zbyt dużej odległości czy też objęciu celownikiem większej liczby pojazdów urządzenie nie dokona pomiaru i wyświetli komunikat „błąd pomiaru”. Nadto trzeba wskazać, iż słusznie wskazał Sąd I instancji, iż jeżeli dokonuje się pomiaru prędkości z pobocza drogi (czyli nie na wprost pojazdu, lecz pod kątem) to wówczas następuje tzw. „efekt kosinusowy” tj. rejestrowany pomiar jest niższy niż rzeczywista prędkość pojazdu, a zatem działa to na korzyść kontrolowanego kierowcy.

Postępowanie wykazało ponadto, iż dokonujący pomiaru funkcjonariusz Policji był pewien w który pojazd celuje wiązkę radaru i z całą pewnością wykluczył, aby pomiar dotyczył innego samochodu.

W ocenie Sądu Odwoławczego słusznie zatem na podstawie całego materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, właściwie ocenionego, przyjął Sąd I instancji, że obwiniony P. L. prowadził samochód z prędkością 82 km/h czyli przekroczył prędkość dopuszczalną na danym odcinku o 32 km/h. Wynik ten został stwierdzony legalnym, homologowanym i prawidłowo działającym urządzeniem, zaś pomiaru dokonał uprawniony do tego, przeszkolony w tym zakresie i doświadczony funkcjonariusz Policji.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji nie dopuścił się żadnego naruszenia przepisów postępowania, a zaskarżony wyrok jest trafny.

Mając powyższe na uwadze i całkowicie akceptując stanowisko Sądu I instancji Sąd Odwoławczy na mocy art. 437 § 1 k.p.k., art. 456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 i § 2 k.p.w. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok i zwolnił obwinionego P. L. w całości od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz opłaty za II instancję, obciążając wydatkami za postępowanie odwoławcze Skarb Państwa. nadto Sad zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy obwinionego z urzędu zwrot kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym.