Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Krośnie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 17/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 13 listopada 2023r., sygn. akt II K 389/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżyciel publiczny zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że wina i społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego nie są znaczne, co miało wpływ na treść orzeczenia w ten sposób, że doprowadziło do wydania wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne, podczas gdy właściwa ocena zachowania oskarżonego i jego sposobu działania, w tym w szczególności stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przez niego popełnionego nie uzasadnia zastosowania wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania, co powoduje, że wyrok wydany w sprawie nie spełnia funkcji w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej oraz pozostałych dyrektyw przewidzianych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść należało uznać za niezasadny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. /wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 października 2023r., sygn. akt VIII AKa 205/23/.

Mając na uwadze zebrane w sprawie dowody w postaci zeznań świadków, opinii biegłych, wszelkiej dokumentacji medycznej, informacji o oskarżonym wraz z kartą karną, nie sposób zgodzić się z twierdzeniami oskarżyciela publicznego, iż Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny i ocenił dowody, co doprowadziło do błędnego uznania, że cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze zostaną osiągnięte przez warunkowe umorzenie postępowania.

Całokształt zgromadzonych dowodów wykazuje, że rozumowanie Sądu było logiczne i w pełni pozwalające na przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu przestępstwa oraz zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania na okres próby 2 lat. Swoje stanowisko Sąd I Instancji właściwie uzasadnił, przywołując okoliczności popełnionego przestępstwa, które nie budzą wątpliwości, relacje pomiędzy byłymi małżonkami, oraz okoliczności dotyczące oskarżonego poprzez jego uprzednią niekaralność, dotychczasowy sposób życia, a Sąd Odwoławczy je w pełni podziela. Materiał dowodowy jest jasny, pełny, nie dostrzeżono w nim braków i dowolności oceny, które prowadziłyby do błędnego i nielogicznego rozumowania.

W myśl za Sądem Rejonowym należy podnieść, że zdarzenie zostało zapoczątkowane postawą pokrzywdzonej, co miało niewątpliwie zwiażek z konfliktem na tle majątkowym byłych małżonków będącymi stronami w niniejszym postępowaniu. Jednakże orzeczony okres próby pozwoli na weryfikację postawy oskarżonego, a zadośćuczynienie na rzecz oskarżycielki posiłkowej oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej spełni swój cel zapobiegawczy i wychowawczy.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu za popełnione przestępstwo kary 6 miesięcy pozbawienia wolności zawieszając jej wykonanie na okres próby 2 lat, poddanie oskarżonego pod dozór kuratora w okresie próby, obowiązek przestrzegania porządku prawnego, zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonej w wysokości 1000 zł oraz zasądzenie kosztów postępowania i opłaty sądowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżyciela publicznego należało uznać za niezasadny.

Orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania zostało wydane przez Sąd Rejonowy zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. oraz przesłankami wskazanymi w art. 66 § 1 k.k. Brak jest podstaw do zmiany wyroku i orzeczenia kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Okres próby przy niniejszym orzeczeniu jest wystarczający w celu weryfikacji postawy oskarżonego.

Lp.

Zarzut

3.2.

Oskarżony zarzucił naruszenie przepisów postępowania poprzez



nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy na skutek oddalenia wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków - zgłoszonych przez oskarżonego,



zinterpretowanie wszelkich wątpliwości zachodzących w sprawie na niekorzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia przepisów postępowania należało uznać za niezasadny.

Podstawa oddalenia wniosku dowodowego z art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. może zachodzić wówczas, gdy dowód nie może służyć do udowodnienia postawionej we wniosku tezy dowodowej, a więc gdy wręcz niepodobieństwem jest ustalenie danej okoliczności za pomocą oferowanego dowodu /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2022r., sygn. akt IV KK 267/22/.

Słusznie Sąd Rejonowy na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. oddalił wnioski dowodowe złożone przez oskarżonego o przesłuchanie świadka R. B. na okoliczność zachowania się oskarżycielki posiłkowej wobec oskarżonego z uwagi na jego nieprzydatność do stwierdzenia przebiegu zdarzenia oraz ze zdjęcia przedłożonego przez oskarżonego, na okoliczność iż w pokoju oskarżycielki posiłkowej jest kamera a nie atrapa.

Niniejsze postępowanie dotyczy zdarzenia z dnia 6 stycznia 2023r. Sąd oddalając wniosek, uzasadnił go tym, iż wskazanego świadka nie było w miejscu zdarzenia w tym dniu. Naoczni świadkowie zostali wezwani oraz przesłuchani, natomiast wnioskowany świadek miał zeznawać na okoliczność relacji pomiędzy byłymi małżonkami. Podkreślić należy, iż Sąd wydając wyrok wziął je pod uwagę, a uzasadnienie wyroku również to wykazuje, a co ostatecznie skutkowało wydaniem wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne. W ocenie Sądu Odwoławczego, decyzja wydana przez Sąd Orzekający była prawidłowa, gdyż ten świadek nie posiadał informacji z dnia zdarzenia.

Na marginesie należy również zaznaczyć, iż taki sam wniosek został złożony w toku postępowania przygotowawczego i również został oddalony, z uwagi na posiadaną przez niego ogólną wiedzę na temat konfliktu między stronami, nie zaś dotyczącą przebiegu zdarzenia.

W zakresie dotyczącym oceny podstawy oddalenia drugiego wniosku, należy wskazać, iż Sąd zrobił to również w sposób niepodlegający wątpliwościom. Uzasadnienie oddalenia jasno wykazuje, iż na wydruku zdjęcia nie jest widoczna nawet kamera, a tym samym trudno jest określić czy co jest jej atrapa czy nie.

Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równo-prawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2024r., sygn. akt III KK 571/23/.

Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść danego oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów /wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 czerwca 2023r., sygn. akt II AKa 513/21/.

Nie ma racji oskarżony, iż Sąd Rejonowy naruszył zasadę określoną w art. 5 § 2 k.p.k., i zaistniałe wątpliwości rozstrzygnął na jego niekorzyść. Jak on sam potwierdził, w dniu 6 stycznia 2023r. doszło do kłótni i przepychanek pomiędzy nim, a byłą żoną, ze wskazaniem istniejącego od kilku lat konfliktu pomiędzy nimi. Ta okoliczność została uwzględniona przy wyrokowaniu.

Naocznymi świadkami zdarzenia byli synowie stron. Ich zeznania pozostają zgodne z zeznaniami pokrzywdzonej. Różnice w nich zachodzące nie dotyczą zupełnie odmiennych twierdzeń, ale jednoznacznie wskazują , iż do zdarzenia doszło. Natomiast przedstawienie odmienności przebiegu zdarzenia nie pozbawia ich waloru wiarygodności, a tym samym powstania niedających się usunąć wątpliwości, gdyż zebrane zostały również dowody dokumentarne pochodzące od właściwych podmiotów i uznane za w pełni wiarygodne.

Choć niewątpliwe jest to, iż zaświadczenie lekarskie pochodzi z 9 stycznia 2023r. to jednakże podstawa jego wydania, czego nie zauważył oskarżony, jest osobiste badanie pokrzywdzonej oraz dokumentacja medyczna: karta pacjenta POZ oraz karta informacyjna, które to są z 6 stycznia 2023r., a więc z dnia zdarzenia. Taka sama okoliczność dotyczy opinii sądowo-lekarskiej.

W dniu zdarzenia, a tym samym w dniu badania w szpitalu stwierdzono opuchliznę i bolesność w poturbowanych miejscach. Natomiast faktem powszechnie znanym jest to, że since (podbiegnięcie krwawe) nie występuje od razu po zdarzeniu, lecz pojawia się zazwyczaj 1-2 dni po zdarzeniu i są one efektem urazu, uderzenia albo mocnego ucisku. I zostały one stwierdzone w dniu wydawania zaświadczenia lekarskiego po osobistym badaniu pokrzywdzonej, a także zostały przedstawione na zdjęciach. Tym samym, zarzuty oskarżonego są jedynie polemiką z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym wykazującym jego sprawstwo.

Lp.

Zarzut

3.3.

Oskarżony zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 157 § 4 k.k. poprzez jego zastosowanie i uznanie za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia w trybie publicznoskargowym pomimo, że czyn ten ścigany jest wyłącznie z oskarżenia prywatnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego należało uznać za niezasadny.

Okolicznością niewątpliwą jest, że ustawa kodeks karny w art. 157 § 4 stanowi, iż ściganie przestępstwa określonego w § 2 lub 3 (w niniejszym przypadku art. 157 § 2 k.k.), jeżeli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia nie trwał dłużej niż 7 dni, odbywa się z oskarżenia prywatnego, chyba że pokrzywdzonym jest osoba najbliższa zamieszkująca wspólnie ze sprawcą. Natomiast były małżonek nie jest osobą najbliższą.

Wskazane okoliczności zauważa Sąd Rejonowy, czemu dał wyraz w uzasadnieniu w pkt. 6 „inne zagadnienia”. Jednakże prawidłowo wskazuje, iż zgodnie z art. 60 § 1 k.p.k. w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo jako oskarżyciel publiczny wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego ochrona praworządności lub interes społeczny, a postępowanie toczy się wówczas z urzędu (§ 2 tego przepisu).

Tak ukształtowane przez ustawodawcę przepisy powodują, że postępowanie o popełnienie czynu z art. 157 § 4 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k., może zostać objęte ściganiem przez prokuratora, którego decyzja w tym zakresie została uzewnętrzniona poprzez wniesienie aktu oskarżenia. W przypadku objęcia postępowania prywatnoskargowego ściganiem w trybie publicznoskargowym, Sąd nie ma uprawnienia do oceny, czy wstąpienie jest zasadne, tzn. czy wymaga tego ochrona praworządności lub interes społeczny. Nie może też odmówić dopuszczenia prokuratora do udziału w postępowaniu.

Jest to uprawnienie oskarżyciela publicznego, które nie skutkuje zaistnieniem negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela.

Wniosek

Oskarżony wniósł o umorzenie postępowania — na podstawie art. 17 § 1 pkt. 9 kodeksu postępowania karnego — ze względu na brak skargi uprawnionego oskarżyciela

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Obowiązujące przepisy zawierają uprawnienie oskarżyciela publicznego określonego w art. 60 § 1 k.p.k. polegającym na możliwości objęcia czynu ściganego z oskarżenia prywatnego, które powoduje że czyn toczy się z urzędu, nie skutkuje zaistnieniem negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., a tym samym nie prowadzi do umorzenia postępowania. Wobec czego niniejszy wniosek należało uznać za niezasadny.

Wniosek

Oskarżony wniósł o uniewinnienie od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżonego jest chybiony. Przeprowadzone w sprawie postępowanie potwierdziło zasadność przypisanego oskarżonemu zarzutu, zatem ustalenie jego sprawstwa i winy było w pełni prawidłowe. Sąd Odwoławczy podziela prawidłowość ustaleń Sądu Orzekającego, zatem uniewinnienie oskarżonego nie jest możliwe.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymany został w całości w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Wobec nieuwzględnienia apelacji Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie, w tym opłatą za drugą instancję w kwocie 60 zł.

III

Na podstawie 634 k.p.k. w w zw. z art. 627 k.p.k. § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.) Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. N. kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym.

1.PODPIS